Zeven zuilen
Zeven zuilen
De woensdag en de donderdag zijn zwanger
van literatuur en boodschappen van banken.
En op vrijdag en zaterdag
eten we mager.
De zondag en de maandag zijn
geurig als toiletzeep, maar basisch.
Op dinsdagavond echter zitten we
in het volmaakte midden.
Glimlachend. De NRC
van literatuur en boodschappen van banken.
En op vrijdag en zaterdag
eten we mager.
De zondag en de maandag zijn
geurig als toiletzeep, maar basisch.
Op dinsdagavond echter zitten we
in het volmaakte midden.
Glimlachend. De NRC
kraakt in je handen.
In de pauze van de voorstelling
De Plaza-bioscoop, Nieuwegein
Op het
dakterras van de bioscoop,
met
bier en koffie, is de avond koel
en
winderig. Ze kijken
broeierig
en in zichzelf gekeerd
over
het uitgestorven winkelcentrum.
Hij
pakt zijn bier op. “God,” zegt hij, “is een
onberekenbaar,
verschrikkelijk wezen.”
Ze
glimlacht om de pathetiek. Ze scheurt
een
gouden zakje poedermelk open
en
strooit de inhoud in haar koffie die
dadelijk
beige kleurt. “Ik weet het niet,”
antwoordt
ze vriendelijk. “Maar laat me raden…”
De zon
gaat onder op de balustrade.
Een waarlijk francofiele melodie
Mark Erkens speelt op BRT2 het pianoconcert in s van John
Ireland
In zijn pafferige, bijna Vlaamse trekken
is de musicus nauwelijks te herkennen,
maar het orkest achter hem geeft geen krimp
zolang zijn vingers hun werk verzetten.
De klanken uit zijn slanke piano
schieten als kleine vissen door elkaar
en de waldhoorn antwoordt gehoorzaam.
De dirigent, met het gezicht van een
negentiende-eeuwse schoolfrik, speelt
het spel zonder een spoor van spotzucht mee.
En als bij toeval vormt zich zo
een ongelofelijke, een smachtende,
een waarlijk francofiele melodie.
In zijn pafferige, bijna Vlaamse trekken
is de musicus nauwelijks te herkennen,
maar het orkest achter hem geeft geen krimp
zolang zijn vingers hun werk verzetten.
De klanken uit zijn slanke piano
schieten als kleine vissen door elkaar
en de waldhoorn antwoordt gehoorzaam.
De dirigent, met het gezicht van een
negentiende-eeuwse schoolfrik, speelt
het spel zonder een spoor van spotzucht mee.
En als bij toeval vormt zich zo
een ongelofelijke, een smachtende,
een waarlijk francofiele melodie.
Historische grond
Bij een historische kaart van Jutfaas
We zijn ballonvaarders. We varen
in een ballon over het verleden.
Onder de kaart van nu liggen de kaarten
van 1676 en eerder.
Iedere plek heeft ook een andere naam.
Overal wandelden mannen en vrouwen
en speelden ernstige kinderen.
Onder ieder huis liggen verborgen
grondvesten van oudere huizen.
Diep, tot op grote diepte,
tot waar, diep onder het grondwater
de resten liggen
van prehistorische schaaldieren en
van ondenkbare vissen.
We zijn ballonvaarders. We varen
in een ballon over het verleden.
Onder de kaart van nu liggen de kaarten
van 1676 en eerder.
Iedere plek heeft ook een andere naam.
Overal wandelden mannen en vrouwen
en speelden ernstige kinderen.
Onder ieder huis liggen verborgen
grondvesten van oudere huizen.
Diep, tot op grote diepte,
tot waar, diep onder het grondwater
de resten liggen
van prehistorische schaaldieren en
van ondenkbare vissen.
Een herenboerderij in de lente
Alles perfect
op orde. De gevel staat
al sinds 1780
pront in het zonlicht.
Het koper gepoetst.
De schapen zijn dartel. Ze grazen
vlak voor de voordeur, daar
is het gras malser.
Schijngevechten
2018 - Vliegtuigstrepen boven
Bolsward
Zo wild
als jonge katten zijn ze, deze
straaljagers.
Nu zetten ze weer een kruis
aan de
hemel en even later zitten
ze op
een hoek, achter een huis, te klooien.
Als
jonge katten, dacht ik, al die krassen
door de
zonsondergang zijn van de klauwen
van
straaljagers, zijn van F-16’s die
nog
niet aan luchtgevechten boven
het
Midden-Oosten hebben deelgenomen
maar
des te gretiger tevoorschijn komen:
ze
hebben voor ze gaan veel tijd te doden.
Deze vroege lente
Onbesuisder dan ooit
waagt
zich de buurvrouw
op het achterplaatsje.
De
bladeren van de
platanen
dwarrelen
als
grote boze vlinders.
De
echtgenoot loopt nors
van en
naar zijn auto.
De
tuinstoel kijkt
gemelijk
toe terwijl ze haar
lieflijke
oksels lucht, zelf houdt
hij
zijn armleuningen stijf op slot.
Onbesuisder
dan ooit
gooit
ze haar haren los en laat
ze haar
lach rinkelen.
De
bloemen staan
te
zweten voor de ramen.
Nog zo
kwetsbaar
is deze
vroege lente,
zo
waterkoud. De wolken
zwalken
kleumend langs
de zon.
De bomen
peinzen
er niet over
om al
te ontbotten.
Een pfd is op te vragen bij Jos Houtsma
___________
Ook als blog beschikbaar memoires uit een andere wereld: Een bijdrage aan de strijd en Terrorismebestrijding. En een vertaling van het aangrijpende De dame van de camelia's van Alexandre Dumas fils.
Reacties
Een reactie posten