Gedichten

  Cyberpunk 2077 WK handbal 2020 vrouwen, Rusland-Nederland; Nederland verliest met 33-27   Grijp die vlecht, Maslova, en laat die meid maar schreeuwen, die bal die is voor jou. Of anders voor Dimitrieva, die er ook   wel pap van lust, van die Hollandse meiden die al schreeuwen als je maar naar ze wijst.   Wij lachen daar om, wij pakken hun ballen af en gooien ze in hun doel. We lachen er om. Veel woorden maken we er niet aan vuil.   Die nacht droomde ik van deze wedstrijd   Die ene Nederlandse meid, zij is bewaakster van de put, ze draait en draait, we trekken haar, uit alle macht, het hele team,   aan broekje, aan shirt, aan armen en aan vlecht. Ze schreeuwt verschrikkelijk, wij winnen het gevecht gemakkelijk, en alle ballen ketsen en kletsen om haar heen, rood, wit, klein, hard, en treffen haar, hier, daar, en in het hart. Scheids! Hier! Scheids! Als je probeert de bal te vangen, wordt die weggeslagen net voordat hij in je hand belandt. Je hand ontvangt een klap zo hard als een expl

  Liederen van de dar zonder einde hangt mijn hijgen als een strik aan de sterren (Lucebert) 1. Wereldorde Ik weet het wel, sir, ik ben maar een dar, en als de bruidsvlucht is gevlogen in het stof van de hoogste regionen   (en daarna trouw de kost verdiend, en vloeken en schreeuwen in het stadion, en zelfs, wie weet, even met de neus in de boeken), dan is het mooi geweest, dan moet ik plat, dan mag ik slapen, sir, en op mijn graf trekken de muizen zich vuilbekkend af. 2. De koningin Gezoem. Gezoem. De bijenkast staat stijf van eigendunk, sir, raten druipen van de honing, reine overmoed, en kijk, diep in de zwerm, diep in de zwerm verstopt,   luiert de koningin, zoals altijd, de koningin, de koningin te rijk. 3. Identiteit Maar luister eens, sir, ook een dar bestaat en heeft een stem. Met het sonoor geluid van deprivatie, maar ook rinkelend in de hoge registers. Ook een dar heeft zijn gevoelens, sir, en naar de honing snakken we allemaal. En als de bijen hebben gezwermd - het stuifmeel

  En vooruit, ook een plaatsje voor de adolescentenpoëzie van  Arthur Rimbaud:   De wolf huilde Arthur Rimbaud, Le loup criait De wolf huilde onder de struiken en kotste de veren uit van de kip die hij op had gevreten - en ook ik weet niet meer wat ik kan. Het fruit en de sla en de prei en de glanzende kooltjes zijn rijp voor de oogst, maar de spin in de heg eet alleen maar viooltjes. Laat me slapen! O god, laat me koken op Salomons altaars totdat het kookvocht het roest overstroomt en uitvloeit in Susanna haar bad. Ô saisons, ô châteaux Arthur Rimbaud O seizoenen, kastelen! Wie is zonder gebreken! O seizoenen, kastelen! Ik studeerde magie, en ik vond het geluk waaraan niemand ontkomt en dat alles vermooit en verfraait als zijn Gallische haantje maar kraait! Wat heb ik nog te verlangen? Geluk heeft mijn leven gevangen, het betoverde lichaam en ziel, zodat elke noodzaak verviel, en ieder woord dat ik dicht, verwaait en gaat op in de lucht. O seizoenen,