Door de Syrische sneeuw
Door de Syrische sneeuw
Nieuwe sneeuw, nieuwe moed.
We maken ons op
voor een lawaaiige mars
op maagdelijk terrein.
Achter ons lange rijen
onooglijke vogelsporen. Voor ons rijst
het morsdode paleis van Qasr al Heir
- wel door en door bedraad
en geïllumineerd - op in de zon:
onmiskenbaar het doel van onze reis.
We maken ons op
voor een lawaaiige mars
op maagdelijk terrein.
Achter ons lange rijen
onooglijke vogelsporen. Voor ons rijst
het morsdode paleis van Qasr al Heir
- wel door en door bedraad
en geïllumineerd - op in de zon:
onmiskenbaar het doel van onze reis.
Voordat in 2010, na de 'Arabische lente', de afschuwelijke burgeroorlog uitbrak, was Syrië een gedroomde reisbestemming. Dit is natuurlijk een reis naar de dood. Qasr al Heir of al
Hajr is een Oemajjadenkasteel uit de zevende eeuw waar kaliefen van Damascus naartoe
kwamen om op gazellen te jagen, naar muziek te luisteren en te drinken.
Excursie
De bussen arriveren ’s avonds laat.
De piramides liggen
als vergeten werktuigen
in het zand.
De nacht is wit. De zieneres
lalt van haar drievoet.
Hartstocht, haat,
de contracties van het lillende hart.
Haar hiel roffelt op
de keiharde bodem.
Waarschuwend heft
de sfinx
een theoretische hand.
Mezzogiorno
Non è male.
Hij lacht breeduit,
zijn lach is als een foto
in een folder van
een industrieterrein
dat nog moet worden aangelegd.
Op de met gras begroeide
oever van de Griekse zee
spelen de meisjes.
Non è male la macchina
zegt hij lachend (zíjn rijkdom,
denkt hij,
de bronzen godenbeelden
die nog niet zijn opgedolven
in zijn tuin.). Ik lach
op mijn beurt. Streel behoedzaam
de stalen golven.
Non è male.
De macchina was een camper op basis van een witte Ford Transit.
O komsomolskaja
O
komsomolskaja, leer mij
de
waarheid kennen, in Stavropol,
Omsk
of Novosibirsk.
De
waarheid
van
modder, van kou en regen,
van
lompe vrouwen met hoofddoeken,
kinderen
aan hun rokken,
die
samendrommen om vrachtwagens.
Aardappels
zullen we eten
en
gele rapen en stukken
koud
schapenvlees. Met vette vingers
’s
avonds de tv aanzetten
en
kijken naar kosmonauten die,
schuin
achter Lenin, met platte gezichten
hun
Soyoez bestijgen. Maar
zonder
de waarheid, zonder
analyse
en illustratie, de leer
van
het dialectisch materialisme,
is
niets, geen regen, geen voedsel,
geen
vader en moeder,
geen
reis naar de sterren compleet.
Hun naam
December 1833, op
ongeveer tien mijl van de monding van
de Rio de la Plata, werd de hemel
verduisterd door enorme wolken vlinders.
"Het sneeuwt hier vlinders," schreeuwde de bemanning
en ze sprongen als gekken rond en graaiden
handenvol vlindervleugels uit de lucht.
"Het was die hele dag mooi weer geweest,"
schreef Darwin in zijn dagboek, "zonnig, wind
uit wisselende richtingen, dus was
het niet aannemelijk dat de insecten
weggewaaid waren van het vasteland.
Ze kwamen hier uit vrije wil."
Hun naam was legio.
Maar bij zonsondergang stak er een bries
op uit het noorden en
zo vonden ze de dood.
"Legio" is een toespeling op het Bijbelverhaal
over de Gadareense zwijnen. Ik las Darwins observatie en zag plotseling hoe je
met een kleine verandering iets zichtbaar kon maken dat verborgen zat onder
zijn feitelijkheid.
Reacties
Een reactie posten