Onkenbaar

Nieuwegein

Vroeg in de morgen, voordat we gaan werken,
wagen er zich soms herten in de brede
straten van de nieuwbouwwijken, waar
wij ons verschuilen achter de gordijnen.

Herten? Reeën, kleine grauwgrijze dieren,
komen in het kletsnatte ochtendlicht
uit de beschutting van de populieren
die al getekend zijn met rode kruisen.

Geen blad dat zich beweegt. Geen hond gaat aan.
Ze knabbelen voorzichtig aan het brood
dat we verloren hebben in de tuinen.

Hoog Zandveld, eind jaren zeventig

Gildenborchlaan 1972

Terwijl de kinderen nog buiten spelen
met ballen en lege auto's, lopen we
langs het kerkhof in een hol namiddaglicht

en roepen onze kat. Angstige huis-
dieren, verdwaald in deze vreemde val
van de avond, antwoorden van overal,

maar wij hebben er niets van in de gaten,

we lopen langs de muren, met een hart,
zo onkenbaar als stilstaand water, als

een zonnebril vergeten op een bank.

Lachend, pratend

Op zondagmorgen vroeg gingen we uit,

over de Frederiksoord, langs het water. 

We keken naar de lage huisjes in

het verse zonlicht, de bewoners schudden

net hun betoverde dromen van zich af

en bogen zich beschaamd over de tafel.

Ons echter, in de bloei van onze jeugd,

ons kon dat weinig schelen, dus we liepen

rustig voorbij de vensters, lachend, pratend,

de dijk op totdat we de rivier zagen,

die schitterde met zijn zilveren water.

Nog niet bereid om op te staan

Bouwplaats

Wanneer de bouwvakkers het werk verlaten

en de duisternis invalt, is het hier

een rusteloos komen en gaan van auto's.

Buren stelen stoeptegels, zand, cement.

In droge greppels kruipen ritselend

verliefde adolescenten op elkaar.

Onder wituitgeslagen planken van

gedemonteerde steigers worstelen

de kleine dieren met hun avondtaak.

De huizen kijken het vanachter de

afzetting peinzend aan - als mummies

half uit hun modderige graf verrezen,

zwijgend, nog niet bereid om op te staan.

's Nachts

Schoorvoetend kom je van boven.
Achter de kamerdeur de kamer.
Als je het licht aanknipt, betrap

je bij de poppenhuizen, volgetoverd
met felle kleuren, een leven dat
net is verstard, op je laatste voetstap:

kleine poppetjes, onbewogen over
een stoel gevallen, in een auto, of
ondoorgrondelijk wachtend op de trap.

In praise of Fisher Price

Winter in Nieuwegein

1.

Huiverend trek je

de deur achter je dicht. je loopt

over het tuinpad, bukt om

het hek open te maken.

Wegen door de regen,

wegen over de sneeuw.

Brommers trekken kaarsrechte voren

over het fietspad. Trams rijden

voorbij op glazen rails.

2.

De kou is ijzig.
Op alle schoorsteenpijpen
sombere vogels.

3.

In het donker
van de winterochtend
zijn alleen

rozenbottels rood.