Gedichten

  Poëzie in Carré 1966 Wie nam de stok van Roland Holst aan? Wie tikte zijn regels af, daar in Carré,   Met vijfentwintig dichters op de bühne? Een laken hangt over het tafelblad,   K. Schippers leest adressen voor en Reve, in een wit pak gehuld, bestijgt zijn ezel.             Johnny van Doorn raakt in een paroxisme, zo woest exuberant dat zelfs de dichters   vrezen voor een psychose. Holst nochtans is onverstoorbaar en als hij zijn stok   niet kwijt kan aan de microfoon, geeft hij hem af aan Simon Vinkenoog, waarna   hij, van papier dat kraakt van trots, en met een hoge rug, geheimen declameert.   Het publicum, geleerd en niet geleerd, zucht diep. Hier hebben ze niet meer van terug.    Ik wandelde van pure vreugde Ik wandelde van pure vreugde met Vanessa Redgrave in de weiden van   haar jeugd. Er hing een ademloze geur van bloemen om ons heen, een zware geur   van veldbloemen en hooi. Ze was heel mooi, maar ze was veel te oud voor me,

Ds. E. Laurillard tot zijne huisvrouw Sherry. En in het donkere glas van de ochtend liggen wij als nimf & satyr.  Het gras verzamelt al dauw. De eerste vogels bewegen steels in de heg.  De eerste bomen blikkeren in de ramen.  Nu! Ik klim fluks in de toren, gij, gij spreidt de vloermat van uw gouden haren.  Ds. Eliza Laurillard [Rotterdam 1830 - Santpoort 1908] was van 1857-1862 predikant te Leiden en te Amsterdam van 1862-1904. Zijn Spreuken en Gezegden aan den Bijbel ontleend werden met de gouden erepenning bekroond door de Hollandsche Maatschappij van Fraaije Kunsten, 1875. In zijn dichtbundel Bloemen en knoppen uit 1878 publiceerde hij de waarschijnlijk eerste echte sonnettenkrans in de Nederlandse literatuur.   Bij een portret van Conrad Busken Huet La noble retombée de leurs rideaux de mousseline (Proust)   Pas op, elk woord is een blunder! De dichter met zijn sardonische negentiende-eeuwse kop kijkt je alvast spottend aan. Achter zijn rug, de schuinse bli

Ik blijf nog even  in de jaren tachtig: ambtelijke poëzie Zwanen niet De dichter in de onderwijscommissie   Je koude ogen keken me vriendelijk aan, Lidt, en je lachte je glazen lach. Maar ik dacht: o, laat me zwemmen tussen de zwanen van de Potgietersingel, laat me langzaam roeien met zwarte poten in het grijsgroene water. En ik drukte de knop in en sprak in de bevende microfoon: “Geen zwanen, nee, zwanen niet, zwanen komen hier niet voor.”   Prelude De Neudeflat. Aan alle einders hangen ijskoude buien. Aan hun bureaus de ambtenaren   schouwen het ei van hun verlangen.   Ontstaat ambtenaarschap Bij benoemingen langer dan 6 mnd. ontstaat ambtenaarschap Half tien binnen, vier uur weer weg, de pauzes rijen zich uitzichtloos aaneen, iedere prop   wordt zuchtend in de prullenbak gesmeten. Externen tellen alle uren op.   Zelden, o zelden wordt iets niet vergeten.    Platte organisatie Voor Wim v.d.G.   Allemaal, Wim, allemaal zijn we socialisten. Allemaal hebben we het beste voor m

Vijf doden In de gevangenis van Modena bij de coronacrisis, 2020, raken ze zo verbolgen over het cancelen van bezoeksfaciliteiten dat ze en masse proberen te ontsnappen.   Al snel bereiken ze de apotheek. Daar kun je je aan methadon bezatten.   Vijf doden blijven op het slagveld achter.  Ontbonden 8 december 2020 Een onderkaak, gevonden op het strand van Noordwijk, zwart als ijzer, gladgewreven   door zand en wind en golven, met witte tanden, als knoppen die toegang verlenen tot   kroegscènes uit de jaren dertig, maar veel ouder, zegt de politie, depositie   vond plaats tussen 763 en 492 jaar voor Christus.   Een man van circa vijfendertig jaar verloor zijn kaak zoals we allemaal   ooit onze kaak verliezen. Maar wat niet zo vaak gebeurt: dat wat ontbonden   is hier, bij Noordwijk, wordt teruggevonden.   De politie is natuurlijk alleen maar doorgeefluik van de bevindingen van een laboratorium, in dit geval van de Universiteit van Groningen.   Geluk Coronademonstratie 17 januari 2021   S

Terug naar de jaren tachtig Reizigster Toen ze terugkwam, was ze niet veranderd. In de aankomsthal van Schiphol, waar alle mensen leken te schreeuwen, zag ze er nog net zo uit als toen ze ging. Natuurlijk ligt ergens in haar geheugen verborgen het onomstotelijk bewijs van het bestaan van de hotels van Tanger, van Casablanca, met zijn eindeloze blokken slordige nieuwbouw, van de roze pleinen van Marrakech. Het hijgende praten van menigten mensen is vast in haar herinnering gegrift, de hete vlakten en het rode stof, de voelbare nabijheid van woestijn - maar verder is ze dezelfde gebleven die ze altijd al was, en altijd zal zijn. Ze komt vertellen over haar reis. Blauwe vlinders Als we een half uur vruchteloos gepraat hebben over haar zwangerschapsverlof (wij zijn veranderd in handenwringende schooljongens, en zij in een verlegen fee), is de tijd aan- gebroken voor de thee. Ze wikkelt met gevoelige vingers een koekje uit, roert in haar kopje, kijkt ons weifelend aan... Dan lopen we de tra

 Sleep & poetry Difficile est proprie communia dicere Na twee of drie uur slapen schrok hij wakker. Hij wist meteen de plaats: het huis van Hunt, de sofa in de kamer. IJskoud maanlicht viel door het venster op de lambrisering, en op de aalgladde schilderijen die laatdunkend op hem neerkeken. Om hem heen de witte gipsen busten van de doden, Homerus, Ariosto, Tasso, Spenser, de grote doden die hij nooit kon hopen te evenaren. Maar opeens - zijn hart sloeg over, de adem stokte in zijn keel - begonnen kristalheldere beelden in hem op te lichten, levensechte beelden: zwanen zeilden als schepen door het riet; een vlinder spreidde in het laveloze zonlicht zijn gouden vleugelpaar over een roos. En massa's bloemen. Ongemerkt begon de taal te zingen, rijmen gloeiden op en doofden uit, en uit de chaos vormden zich versregels. Totdat de ochtend kwam en de eerste vogelstemmen klonken. Toen de meiden binnenkwamen, om zes uur, vonden ze hem bij het raam, zijn haar be

Young Keats In het donkere amfitheater op de eerste rij te zitten en te zien hoe Billy Lucas zijn onzalig mes zet in een arme donder, volgegoten met slechte rum - Wanneer de eerste onvoorziene plens zwart bloed op het zink gutst, het eerste hijgen van schrik, en het eerste gestommel van onwel geworden nieuwelingen die naar buiten vluchten, en je eigen hand tast al onzeker naar je leren loodgieterstas - waar zijn je klemmen - en het verband - Lucas wroet onvervaard verder en legt aan de ontzette zaal haarfijn ieder onsmakelijk detail van zijn barbaarse handwerk uit, en de patiënt duizelt in een delirium van pijn, of is al dood - is dat de weg naar dichterschap? Kan wie nu hier zit, ooit als poet laureate opstaan van tafel en de lof zingen van laburnum die bezwijkt onder zijn last van gouden trossen? of  tiptoe on a little hill ? Je slikt en ademt diep om je onpasselijkheid te overwinnen, voor je opstaat om te assisteren. Niets aan je verraadt je afschuw. Je hebt mooie ogen, en je haar i

  Cyberpunk 2077 WK handbal 2020 vrouwen, Rusland-Nederland; Nederland verliest met 33-27   Grijp die vlecht, Maslova, en laat die meid maar schreeuwen, die bal die is voor jou. Of anders voor Dimitrieva, die er ook   wel pap van lust, van die Hollandse meiden die al schreeuwen als je maar naar ze wijst.   Wij lachen daar om, wij pakken hun ballen af en gooien ze in hun doel. We lachen er om. Veel woorden maken we er niet aan vuil.   Die nacht droomde ik van deze wedstrijd   Die ene Nederlandse meid, zij is bewaakster van de put, ze draait en draait, we trekken haar, uit alle macht, het hele team,   aan broekje, aan shirt, aan armen en aan vlecht. Ze schreeuwt verschrikkelijk, wij winnen het gevecht gemakkelijk, en alle ballen ketsen en kletsen om haar heen, rood, wit, klein, hard, en treffen haar, hier, daar, en in het hart.   Ook de scheids spreekt:   Maslova, Maslova, de nacht is lang en troost bestaat niet. En onze beslissing   die moet eenstemmig zijn, eventueel na kort beraad, en

  Satisfaction https://www.youtube.com/watch?v=nrIPxlFzDi0   Ik ben nooit meer lekker sexy, ik ben nooit meer lekker sexy. Ik probeer, ik probeer, ik probeer, ik probeer. Ik ben nooit meer, ik ben nooit meer…     Als ik rondrijd in mijn stad, en die man is op de radio, en hij kletst en kletst me plat met zijn onzin informatio als een pestplaag voor mijn ratio…   Ik ben nooit meer… Nee, nee nee, weg, weg, weg, is wat ik zeg. Ik ben nooit meer lekker sexy, ik ben nooit meer lekker sexy. Ik probeer, ik probeer, ik probeer, ik probeer. Ik ben nooit meer, ik ben nooit meer…   Als ik zit voor de tv en een man komt en zegt, hee, dit spul wast hagelwit - maar die kerel telt niet mee want kijk maar, in zijn mik, niet dezelfde peuk als ik.   Ik ben nooit meer… Nee, nee nee, weg, weg, weg, is wat ik zeg. Ik ben nooit meer lekker sexy, ik krijg nooit meer een erectie. Ik probeer, ik probeer, ik probeer, ik probeer. Ik ben nooit meer, ik ben nooit meer…     En ik vlieg de wereld rond, en ik doe dit

  Liederen van de dar   zonder einde hangt mijn hijgen als een strik aan de sterren (Lucebert) 1. Wereldorde Ik weet het wel, sir, ik ben maar een dar, en als de bruidsvlucht is gevlogen in het stof van de hoogste regionen   (en daarna trouw de kost verdiend, en vloeken en schreeuwen in het stadion, en zelfs, wie weet, even met de neus in de boeken), dan is het mooi geweest, dan moet ik plat, dan mag ik slapen, sir, en op mijn graf trekken de muizen zich vuilbekkend af. 2. De koningin Gezoem. Gezoem. De bijenkast staat stijf van eigendunk, sir, raten druipen van de honing, reine overmoed, en kijk, diep in de zwerm, diep in de zwerm verstopt,   luiert de koningin, zoals altijd, de koningin, de koningin te rijk. 3. Identiteit Maar luister eens, sir, ook een dar bestaat en heeft een stem. Met het sonoor geluid van deprivatie, maar ook rinkelend in de hoge registers. Ook een dar heeft zijn gevoelens, sir, en naar de honing snakken we allemaal. En als de bijen hebben gezwermd - het stuifmee

  En vooruit, ook een plaatsje voor de adolescentenpoëzie van  Arthur Rimbaud:   De wolf huilde De wolf huilde onder de struiken en kotste de veren uit van de kip die hij op had gevreten - en ook ik weet niet meer wat ik kan. Het fruit en de sla en de prei en de glanzende kooltjes zijn rijp voor de oogst, maar de spin in de heg eet alleen maar viooltjes. Laat me slapen! O god, laat me koken op Salomons altaars totdat het kookvocht het roest overstroomt en uitvloeit in Susanna haar bad.  Ô saisons, ô châteaux O seizoenen, k astelen! Wie is zonder gebreken!   O seizoenen, kastelen!   Ik studeerde magie, en ik vond het geluk waaraan niemand ontkomt en dat alles vermooit en verfraait als zijn Gallische haantje weer kraait!   Wat heb ik nog te verlangen? Het geluk heeft mijn leven gevangen,   het betoverde lichaam en ziel, zodat elke noodzaak verviel,   en ieder woord dat ik dicht, verwaait en gaat op in de lucht.   O seizoenen, kastelen! [Hierna, doorgestreept in het manuscript: En sle