Gedichten

Net vrij uit de gevangenis1.

Net vrij uit de gevangenis begeeft de dichter zich per trein, per bus, per tram

naar de buitenwijk van Jeruzalem
waar zijn geliefde woont, de hoge flats

die het domein zijn van de nieuwe mens.
Daar stapt hij uit. Het trappenhuis stinkt naar

beton en pis, maar hij grijpt zijn gitaar
en zingt, terwijl de lift naar boven gaat.
2.

Hij plukt de snaren en hij zingt zijn lied. Hoe laat is het? Zijn lief, zo lui, zo laks,

met haar gitzwarte haar, haar bolle ogen,
kijkt niet op haar gestolen polshorloge,

ze stopt zich vol met dadels en gebak.
De duiven schuifelen over het dak.

Elk woord gezongen is een woord gelogen.
3.

Haar lichaam leunt zwaar op zijn onderarm, haar nylonhaar kriebelt hem aan de borst.

Hij snapt wat ze van hem verwacht, maar dat
is niet wat hem voor ogen staat. Ver weg,

diep onder hen, de ruis van het verkeer.
De duiven vliegen rondjes voor het raam.

Er ligt een laagje stof op de tv.
Hij buigt zich en hij schrijft met spuug zijn naam

op het dressoir. Zij schudt met nadruk …

FontanaAfdalen naar Trastevere


Fontein in muur, volmaakte roos! Je hart
leeft op en het vermaakt zich dagenlang

met scherp te schieten in het natte park.
Ieder schot raakt de schil, zilverpapier
geeft tekens af van onbeholpen vrees.
De kolonel speelt het spel grijnzend mee.
Miss Scarlett steekt haar handen uit en streelt je al zo lang, zo lang verlangend vlees.
Jijzelf? Ach, je bent altijd fair geweest.
Afdalend naar het centrum van Trastevere kom je iedere dag een fontein tegen die in een muur gemetseld is. Je raakt verstrikt in allerlei spelletjes.
Chinese vrouwen op het St. Pietersplein in RomeJonge Chinese vrouwen zijn
zo slank als riet, hun botjes zijn
zo broos als glas, gekwebbel is
iets wat ze doen naar hartenlust.

Wat zijn ze ontzettend mooi! Ze zijn
wit porselein onder make-up.
Ze lachen allerliefst terwijl
ze schermen met hun selfiestick,

hun leven is een lopend feest.
Tot ze zich door een Xi Jinping
of een of andere andere bruut
moeten laten bevruchten. Met

betraande poppenogen wachten
ze daarna n…

Amerika
Een benzinepomp, een bank, een bioscoop en een hotel met een houten veranda
en oleanderhagen. In de verte
rijst een kleine, spitse kerktoren op.

Twee fonkelende limousines, grote
vinnen, smetteloos chroom, ze zuigen
geluidloos weg, naar links en rechts.

Op de stoep aan de overkant staan stom-
verbaasde mensen toe te kijken, hoe aan
een vlaggenstok een vlag gehesen wordt

met sterren en strepen. Amerika. Los Angeles
Indianen op zwarte skeelers, Amerika's hogeschoolrijders, scheren met ondoorgrondelijke gezichten
langs volgeschreven muren.

Vakbondsofficials schudden hartelijk
handen van onbekenden. Politiemannen
laten revolvers uit hun holster vallen
en schieten bliksemsnel de wijzers van

de klok. Het is vier uur. De zon staat aan
een blauwe hemel met spierwitte wolken.
Hier staat de tijd stil.
Hier blijft de tijd staan.
De eerste strofe zelf gezien; daarna visioenen. New York
In de hitte van de middag lopen
twee oudere mensen met camera
en cassetterecorder over straat.

Je zit veilig in het badkamerraam
…

Treinreizen in 2018Op het station van Duisburg Op het station van Duisburg is het dak
gemaakt van kippengaas. De regen valt
met lange, koude druppels binnen en
de trein glijdt langs het perron. Met een knop

proberen we verkleumd ons toegang te
verschaffen tot de eerste klas. Maar zie,
daar rijst een conducteur met kort blond haar
steil overeind op in deur. Hij is

tot elke hulp bereid. We deinzen terug.
We aarzelen. We zeggen: “Nee, o nee.
Nee, conducteur, we willen nog niet mee.
We hebben hier nog zoveel werk te doen,

we hebben nog zoveel catwalks te lopen,
tegels te kopen, tegels te verkopen...”
Maar conducteur trekt zich er niets van aan.
De koffers worden op de trein gedaan.

Ze worden, stipt volgens de regels, met
een bons naast onze plaatsen neergezet. 
München…Onwerkelijke stad.
's Ochtends, onder de bruine mist van een winterdag,
stroomde een menigte over London Bridge, zo veel,
ik wist niet dat de dood er zo veel had weggenomen…
T.S. Eliot, De woestenij

Myriaden mensen
Hij glipt door Midden-Duits…

Op reis
Onbeknot, onbeknopt is ons verlangen.
Al direct bij het vertrek in hoger sferen,
maar scherp op onze snede, reizen we

van huis. Wallonië is niet geschikt
en ook in de Auvergne voelen we
ons te zeer thuis; in Umbrië: verdriet

van regenbuien over de heuvels.
Apulië, ja hier begint er iets
te kraken: we zien kerken en kastelen

in krijtwit licht; meisjes in peplos wijzen
naar de purperen zee. En ver weg vuur
en vlam. Afrika slaat zijn vleugels uit.

En het vrolijke Azië. De dood
is daar luisterrijk: lenig, en niet duur.

Maar niet het moedeloze cynisme van Houellebecq.Basel
Je wilt naar Irkoetsk toe, naar Samarkand,
naar Tasjkent, naar Oman, naar Karabach,
naar Mekka wil je, naar Medina, maar
echt blij ben je alleen als je naar Basel mag.

Basel, met zijn goedgehumeurde Zwitsers,
met zijn onovertroffen horeca
en zijn oogverblindende etalages,
Basel, die stad waar krakend oude dames

met hun bankiers in conferentie gaan
in dichte kamertjes over een scala
van neoliberale kwalen. Basel,
die kostelijke parel aan de…

Net vrij uit de gevangenis1.

Net vrij uit de gevangenis begeeft de dichter zich per trein, per bus, per tram

naar de buitenwijk van Jeruzalem
waar zijn geliefde woont, de hoge flats

die het domein zijn van de nieuwe mens.
Daar stapt hij uit. Het trappenhuis stinkt naar

beton en pis, maar hij grijpt zijn gitaar
en zingt, terwijl de lift naar boven gaat.
2.

Hij plukt de snaren en hij zingt zijn lied. Hoe laat is het? Zijn lief, zo lui, zo laks,

met haar gitzwarte haar, haar bolle ogen,
kijkt niet op haar gestolen polshorloge,

ze stopt zich vol met dadels en gebak.
De duiven schuifelen over het dak.

Elk woord gezongen is een woord gelogen.
3.

Haar lichaam leunt zwaar op zijn onderarm, haar nylonhaar kriebelt hem aan de borst.

Hij snapt wat ze van hem verwacht, maar dat
is niet wat hem voor ogen staat. Ver weg,

diep onder hen, de ruis van het verkeer.
De duiven vliegen rondjes voor het raam.

Er ligt een laagje stof op de tv.
Hij buigt zich en hij schrijft met spuug zijn naam

op het dressoir. Zij schudt met nadruk …

In dit nieuwe jaar2014



De JSF
heeft zich ontwikkeld naar
een nieuw niveau,
is haaiachtig geworden.

Defensie toont
gelikte filmpjes waar
het lijkt of hij
vrijwel zonder geluid

op weg is door een straat
van witte wolken.
De firma Lockheed
heeft het voor elkaar:

ze overstelpen ons
met prachtsystemen,
die ver aan onze
wensen zijn ontstegen,

die ons kunnen
bestoken met een regen
van tegenslagen
in dit nieuwe jaar.
In 2020 is de naam Joint Strike Fighter door kostenoverschrijdingen en twijfel aan kwaliteit enigszins in diskrediet geraakt en vervangen door het neutrale f35.  Couponkorting
Met Máxima in een cabriolet, de bronzen klokjes van haar stem. Ik heb
hier eigenlijk niet om gevraagd, ik ben
niet uit op dit soort avonturen, maar

de zon kijkt bikkelhard in haar blouson
En we hebben nu eenmaal die coupon.
.
Ze toont me haar perfect gepoetste tanden,
en weg zijn we, op weg naar verre landen. Protestbijeenkomst in het stadsplantsoen
Protestbijeenkomst in het stadsplantsoen.
Terwijl een vakbondsfunctionaris spreekt
wijzen de …

Dames enkelspelRoland Garros 2002Een spel van grote norse negerinnen
dit jaar, sterke atleten, maar de wereld
is hun niet welgezind. Op de tribuneskijken de beautiful people onverschillig toe,
kletsen in hun mobiel en spelen met
het Cartier-horloge aan hun broekriem.Zij zelf vertonen kwaad hun kunde: service, volley,
met slice en zonder slice, de backhand zo
onwrikbaar als een muur, en hun forehand ranselthet gravel. Zwoegend, zwetend, woedend
sissend wanneer ze missen. In hun oren
fonkelen gouden knopjes en aanhun vingers ringen. In hun tassen,
voor later, als de schalen zijn ontvangen,
rusten hun weelderige halssieradenen broches, borstelig van diamanten.Raciaal ongemak.Aardewerkbeeldje in het museum van MyceneAchter blikkerend glas een kleine vrouw
met grote borsten, die
me achterdochtig opneemt. “Wie bent u
eigenlijk?” Gladde Achilles, onverschillig dodend.
Bebaarde Agamemnon. Zonder een kik te geven
stierf hij in een badkuip,
massa's bloedrood schuim.
Aigisthos voo…

WereldordeLiederen van de dar

1.
Ik weet het echt wel, sir, ik ben een dar.
Als ik de bruidsvlucht heb gevlogen
in het stof van de hoogste regionen,

(en daarna trouw de kost verdiend, en vloeken
en schreeuwen in het stadion, en zelfs,
wie weet, een tijd met mijn neus in de boeken)

is het weer mooi geweest, dan moet ik plat,
dan mag ik slapen, sir, en op mijn graf
trekken de muizen zich vuilbekkend af.

2.
Maar luister eens, sir, ook een dar bestaat
en heeft een stem. Met het sonoor geluid
van deprivatie maar ook rinkelend

in de hoge registers. Ook een dar
heeft zijn gevoelens, sir, en naar de honing
snakken we allemaal. En als de bijen

hebben gezwermd, het stuifmeel duizelt in
facetogen en alles gonst van burgerzin,
dansen wij darren voor de koningin. _______________________________ Een pdf is op te vragen bij Jos HoutsmaMeer poëzie op het gedichtenblog. Lees ook de lofzang op Nederland:Zwanen van Nederland .Ook als blog beschikbaar memoires uit een andere wereld:  Een bijdrage aan de strijden Terrorismeb…