Gedichten

‘s Middags in en uit de Tate Gallery Hommage aan Brian de Palma   Vrouwenvoeten: pumps tikken waarschuwend op het parket. De tijd der Jakobijnen is voorbij. Het uur dat de schuld moet worden ingelost is aangebroken. Suppoosten sluiten de bezoekers in.   Snel glip je naar een andere zaal. Daar praat een man met een andere man: lang haar, broek met wijde pijpen, begin jaren tachtig, de tragische sigaret schuin in de mond. De wenk naar iemand achter zijn rug, een jongen, een kind. Terwijl het zaad nog vloeit, en de schoot nog niet eens is bevrucht, is alles al volledig gericht op archiveren, opbergen, afleggen. Op deze foto verzamelt zich stof. Deze film wordt nooit meer gedraaid. En trots, een mannetjesputter met geoliede spieren die nooit verslappen, nooit slinken, vertoont zich even in een deuropening, glijdt even voorbij in een raam- opening, groot, sterk en onoprecht grijnzend, een rambo met de luie lach van een ondergeschikte: de ultieme ober, de dood.  Schoenen die Schoenen die kna

Folderen Brocéliande, karmozijnen weiden tot aan de einder en ijskoude pleinen waar hoogbejaarde vagebonden tegen   het globalisme staan te fulmineren. Met petten en geblokte kousen schoven we ’s middags door zonovergoten straten,   stampvol reclame en onthutste mensen, die de pamfletten die we declareerden aannamen of het bankbiljetten waren.   Brocéliande! En de meisjes zijn  niet te benaderen. En zo meteen de avond. Maar morgen zullen we de schone schijn ophouden zonder afstand te bewaren.  Folderen als psychedelische ervaring. Brocéliande is een mythisch bos in Bretagne.   Op het Kanaleneiland Grijze ogen van Russen, grijze ogen in rimpelig vlees. Ze zijn dik gekleed,   in zware winterjassen, en ze roken shag. Ze spreken zuiver Nederlands, wel met   een dik Utrechts accent, maar ieder woord perfect verstaanbaar en met grijze ogen   die argwanend de wereld inspecteren. Russen zijn het, met dikke buiken, tussen   het driftig heen-en-weer-geloop van duiven en zwartogige Marokkaanse kl

Bezoeksters in de Oude Hortus In de jaren negentig Ze kijken naar een scheve muur die hier en daar met steenbreek is begroeid. Dit is dood in de pot, dat ziet een kind: de deuren met bladderende groene verf, kozijnen vermolmd en met kapotte ruiten, binnen stoffige cactussen. De gids begrijpt   wel wat er schort, ze vestigt hun beleefde aandacht snel op de ginkoboom. Het is een relikwie, zegt ze, uit het Carboon. Ze pakt een blad en toont de nervatuur. De vruchten, voegt ze er nuffig aan toe, ruiken niet fris. Zeg maar naar hondenpoep.   De dames zijn geamuseerd maar gaan er niet op in. Ze lopen snuivend weg, het pad op tussen de kornoeljes. Achter hen koestert zich het silhouet van de oranjerie, een boze mastodont, even in de recalcitrante zon.  Rietveld in de Prins Hendriklaan Drogbeeld  Onder de witte maan het huis houdt zijn schild waakzaam op.   Kinderen ratelen langs het hek, in de verte maakt Rietveld (Rietveld? Hoog voorhoofd, vet zwart haar, bril, het oog van een timmerman) bez