Gedichten

Luxuria Wereldvreemd wandelen de professoren in lange toga's over het Domplein, beleefd glimlachend tegen hun confraters wier bezigheden en belangen hun   ontgaan, wier vaktaal ze niet spreken, maar in deze stoet hoeven ze niet te praten, ze hoeven alleen gelijk op te gaan.   Het is niet echt een vrolijk schouwspel, maar  diep in het hoofd van alle wandelaars, verborgen in het geurig weefsel, wordt tenminste één herinnering bewaard   (ze worden opgenomen door de wind, en buitelen langs kapitelen, over brokkelig gotisch kantwerk, ogiefbogen)   aan een verrukkelijke zomerdag, aan hangend haar, aan wegdraaiende ogen en een gebroken stem - L uxuria!   Prudentius Psychomachia 312 , Delibuta comas, oculis vaga, languida voce   Oranje boven 1. 21.30 u. Binnen de Singel, achter de linden, ligt Lepelenburg, wacht op de revolutie.   2. In de Brigittenstraat, niemand eet mosselen op een terras.   3.  We lopen voorzichtig door de Brigittenstraat.

  Poëzie in Carré 1966 Wie nam de stok van Roland Holst aan? Wie tikte zijn regels af, daar in Carré,   Met vijfentwintig dichters op de bühne? Een laken hangt over het tafelblad,   K. Schippers leest adressen voor en Reve, in een wit pak gehuld, bestijgt zijn ezel.             Johnny van Doorn raakt in een paroxisme, zo woest exuberant dat zelfs de dichters   vrezen voor een psychose. Holst nochtans is onverstoorbaar en als hij zijn stok   niet kwijt kan aan de microfoon, geeft hij hem af aan Simon Vinkenoog, waarna   hij, van papier dat kraakt van trots, en met een hoge rug, geheimen declameert.   Het publicum, geleerd en niet geleerd, zucht diep. Hier hebben ze niet meer van terug.    Einde Bert Brecht werd in een dichtgelaste stalen doodskist begraven. Einde van de Augsburgse branie, van de slordige affaires, de schunnige liedjes, einde van de gitaar met de gesprongen snaren. In het hermetische zingen de krekels. Staatsdwaas numero 1 u w hemel wordt met onze zwetende ervaring o