Gedichten

Luxuria Wereldvreemd wandelen de professoren in lange toga's over het Domplein, beleefd glimlachend tegen hun confraters wier bezigheden en belangen hun   ontgaan, wier vaktaal ze niet spreken, maar in deze stoet hoeven ze niet te praten, ze hoeven alleen gelijk op te gaan.   Het is niet echt een vrolijk schouwspel, maar  diep in het hoofd van alle wandelaars, verborgen in het geurig weefsel, wordt tenminste één herinnering bewaard   (ze worden opgenomen door de wind, en buitelen langs kapitelen, over brokkelig gotisch kantwerk, ogiefbogen)   aan een verrukkelijke zomerdag, aan hangend haar, aan wegdraaiende ogen en een gebroken stem - L uxuria!   Prudentius Psychomachia 312 , Delibuta comas, oculis vaga, languida voce   Oranje boven 1. 21.30 u. Binnen de Singel, achter de linden, ligt Lepelenburg, wacht op de revolutie.   2. In de Brigittenstraat, niemand eet mosselen op een terras.   3.  We lopen voorzichtig door de Brigittenstraat.

  Poëzie in Carré 1966 Wie nam de stok van Roland Holst aan? Wie tikte zijn regels af, daar in Carré,   Met vijfentwintig dichters op de bühne? Een laken hangt over het tafelblad,   K. Schippers leest adressen voor en Reve, in een wit pak gehuld, bestijgt zijn ezel.             Johnny van Doorn raakt in een paroxisme, zo woest exuberant dat zelfs de dichters   vrezen voor een psychose. Holst nochtans is onverstoorbaar en als hij zijn stok   niet kwijt kan aan de microfoon, geeft hij hem af aan Simon Vinkenoog, waarna   hij, van papier dat kraakt van trots, en met een hoge rug, geheimen declameert.   Het publicum, geleerd en niet geleerd, zucht diep. Hier hebben ze niet meer van terug.    Einde Bert Brecht werd in een dichtgelaste stalen doodskist begraven. Einde van de Augsburgse branie, van de slordige affaires, de schunnige liedjes, einde van de gitaar met de gesprongen snaren. In het hermetische zingen de krekels. Staatsdwaas numero 1 u w hemel wordt met onze zwetende ervaring o

Koninginnedag in Vechten De huizen die op een kluitje bij elkaar staan grijnzen als idioten in het zonlicht.  Maar “voor grootse gebaren kopen we niks”, zegt de burgemeester van Bunnik, die bij gelegenheid  één uur hier is. Hij heft zijn handen als een ervaren leeuwerik en kucht. Voilà, daar klinken, in bescheiden mate, de eerste maten al van de aubade.  De burgemeester rookt sigaren (maar niet vaak) Ja, zegt de burgemeester, ja, soms rookt hij ook sigaren. Tuitknaks. Maar niet vaak. En nooit  en plein public . Dat zou, nietwaar,   heel ongepast zijn, ja? Zo’n vlotte man! Zo sympathiek, en zo kindvriendelijk! Zo open!   Zijn ringen glimmen van genoegen. Zie hoe ze hem gladjes als een schip door de sluis van de ochtend laten lopen.  Denn alle Fleisch es ist wie Gras Bij Houten, kijkend door de fietstunnel onder de a27  Kunstwerken zijn in 1990 het domein van Rijkswaterstaat, dichters kunnen alleen constateren (zonder rozen of kirrende duiven): alles hier kits,   volmaakt vol

Ik blijf nog even  in de jaren tachtig: ambtelijke poëzie Zwanen niet De dichter in de onderwijscommissie   Je koude ogen keken me vriendelijk aan, Lidt, en je lachte je glazen lach. Maar ik dacht: o, laat me zwemmen tussen de zwanen van de Potgietersingel, laat me langzaam roeien met zwarte poten in het grijsgroene water. En ik drukte de knop in en sprak in de bevende microfoon: “Geen zwanen, nee, zwanen niet, zwanen komen hier niet voor.”   Prelude De Neudeflat. Aan alle einders hangen ijskoude buien. Aan hun bureaus de ambtenaren   schouwen het ei van hun verlangen.   Ontstaat ambtenaarschap Bij benoemingen langer dan 6 mnd. ontstaat ambtenaarschap Half tien binnen, vier uur weer weg, de pauzes rijen zich uitzichtloos aaneen, iedere prop   wordt zuchtend in de prullenbak gesmeten. Externen tellen alle uren op.   Zelden, o zelden wordt iets niet vergeten.    Platte organisatie Voor Wim v.d.G.   Allemaal, Wim, allemaal zijn we socialisten. Allemaal hebben we het beste voor m

Vijf doden In de gevangenis van Modena bij de coronacrisis, 2020, raken ze zo verbolgen over het cancelen van bezoeksfaciliteiten dat ze en masse proberen te ontsnappen.   Al snel bereiken ze de apotheek. Daar kun je je aan methadon bezatten.   Vijf doden blijven op het slagveld achter.  Ontbonden 8 december 2020 Een onderkaak, gevonden op het strand van Noordwijk, zwart als ijzer, gladgewreven   door zand en wind en golven, met witte tanden, als knoppen die toegang verlenen tot   kroegscènes uit de jaren dertig, maar veel ouder, zegt de politie, depositie   vond plaats tussen 763 en 492 jaar voor Christus.   Een man van circa vijfendertig jaar verloor zijn kaak zoals we allemaal   ooit onze kaak verliezen. Maar wat niet zo vaak gebeurt: dat wat ontbonden   is hier, bij Noordwijk, wordt teruggevonden.   De politie is natuurlijk alleen maar doorgeefluik van de bevindingen van een laboratorium, in dit geval van de Universiteit van Groningen.   Geluk Coronademonstratie 17 januari 2021   S

Terug naar de jaren tachtig Het leven is een spel Je loopt de bank binnen. Onmiddellijk duikt een piepjonge man op in een onberispelijk kostuum. Caissières met blond permanent glimlachen suikerzoet en steken achter zijn rug een vinger op. Voor je het weet heb je er een in je armen. Haar borsten zwaar tegen je overhemd. “Het leven is een spel, meneer.” Je knikt en doet je ogen dicht. Met klamme handen dans je langzaam met haar tussen de palmen.  Rabobank, Rijnlaan Vreeswijk   De wetenschap een gedistingeerde heer De professoren zitten op hun kamer achter hun hoge stapels studieboeken. In alle gangen spoken stafmedewerkers rond en grijnzen heel vreemd naar liften en deuren. Op weg naar buiten zie je bij toeval de wetenschap, een gedistingeerde heer met gele tanden. Zeg beleefd gedag.  De locatie is het Universiteitscentrum De Uithof. De wetenschap wordt gepersonifieerd door prof. dr. A Sötemann. Reizigster Toen ze terugkwam, was ze niet veranderd.

 Sleep & poetry Difficile est proprie communia dicere Na twee of drie uur slapen schrok hij wakker. Hij wist meteen de plaats: het huis van Hunt, de sofa in de kamer. IJskoud maanlicht viel door het venster op de lambrisering, en op de aalgladde schilderijen die laatdunkend op hem neerkeken. Om hem heen de witte gipsen busten van de doden, Homerus, Ariosto, Tasso, Spenser, de grote doden die hij nooit kon hopen te evenaren. Maar opeens - zijn hart sloeg over, de adem stokte in zijn keel - begonnen kristalheldere beelden in hem op te lichten, levensechte beelden: zwanen zeilden als schepen door het riet; een vlinder spreidde in het laveloze zonlicht zijn gouden vleugelpaar over een roos. En massa's bloemen. Ongemerkt begon de taal te zingen, rijmen gloeiden op en doofden uit, en uit de chaos vormden zich versregels. Totdat de ochtend kwam en de eerste vogelstemmen klonken. Toen de meiden binnenkwamen, om zes uur, vonden ze hem bij het raam, zijn haar be

Young Keats In het donkere amfitheater op de eerste rij te zitten en te zien hoe Billy Lucas zijn onzalig mes zet in een arme donder, volgegoten met slechte rum - Wanneer de eerste onvoorziene plens zwart bloed op het zink gutst, het eerste hijgen van schrik, en het eerste gestommel van onwel geworden nieuwelingen die naar buiten vluchten, en je eigen hand tast al onzeker naar je leren loodgieterstas - waar zijn je klemmen - en het verband - Lucas wroet onvervaard verder en legt aan de ontzette zaal haarfijn ieder onsmakelijk detail van zijn barbaarse handwerk uit, en de patiënt duizelt in een delirium van pijn, of is al dood - is dat de weg naar dichterschap? Kan wie nu hier zit, ooit als poet laureate opstaan van tafel en de lof zingen van laburnum die bezwijkt onder zijn last van gouden trossen? of  tiptoe on a little hill ? Je slikt en ademt diep om je onpasselijkheid te overwinnen, voor je opstaat om te assisteren. Niets aan je verraadt je afschuw. Je hebt mooie ogen, en je haar i

  Cyberpunk 2077 WK handbal 2020 vrouwen, Rusland-Nederland; Nederland verliest met 33-27   Grijp die vlecht, Maslova, en laat die meid maar schreeuwen, die bal die is voor jou. Of anders voor Dimitrieva, die er ook   wel pap van lust, van die Hollandse meiden die al schreeuwen als je maar naar ze wijst.   Wij lachen daar om, wij pakken hun ballen af en gooien ze in hun doel. We lachen er om. Veel woorden maken we er niet aan vuil.   Die nacht droomde ik van deze wedstrijd   Die ene Nederlandse meid, zij is bewaakster van de put, ze draait en draait, we trekken haar, uit alle macht, het hele team,   aan broekje, aan shirt, aan armen en aan vlecht. Ze schreeuwt verschrikkelijk, wij winnen het gevecht gemakkelijk, en alle ballen ketsen en kletsen om haar heen, rood, wit, klein, hard, en treffen haar, hier, daar, en in het hart. Scheids! Hier! Scheids! Als je probeert de bal te vangen, wordt die weggeslagen net voordat hij in je hand belandt. Je hand ontvangt een klap zo hard als een expl

  Liederen van de dar zonder einde hangt mijn hijgen als een strik aan de sterren (Lucebert) 1. Wereldorde Ik weet het wel, sir, ik ben maar een dar, en als de bruidsvlucht is gevlogen in het stof van de hoogste regionen   (en daarna trouw de kost verdiend, en vloeken en schreeuwen in het stadion, en zelfs, wie weet, even met de neus in de boeken), dan is het mooi geweest, dan moet ik plat, dan mag ik slapen, sir, en op mijn graf trekken de muizen zich vuilbekkend af. 2. De koningin Gezoem. Gezoem. De bijenkast staat stijf van eigendunk, sir, raten druipen van de honing, reine overmoed, en kijk, diep in de zwerm, diep in de zwerm verstopt,   luiert de koningin, zoals altijd, de koningin, de koningin te rijk. 3. Identiteit Maar luister eens, sir, ook een dar bestaat en heeft een stem. Met het sonoor geluid van deprivatie, maar ook rinkelend in de hoge registers. Ook een dar heeft zijn gevoelens, sir, en naar de honing snakken we allemaal. En als de bijen hebben gezwermd - het stuifmeel

  En vooruit, ook een plaatsje voor de adolescentenpoëzie van  Arthur Rimbaud:   De wolf huilde Arthur Rimbaud, Le loup criait De wolf huilde onder de struiken en kotste de veren uit van de kip die hij op had gevreten - en ook ik weet niet meer wat ik kan. Het fruit en de sla en de prei en de glanzende kooltjes zijn rijp voor de oogst, maar de spin in de heg eet alleen maar viooltjes. Laat me slapen! O god, laat me koken op Salomons altaars totdat het kookvocht het roest overstroomt en uitvloeit in Susanna haar bad. Ô saisons, ô châteaux Arthur Rimbaud O seizoenen, kastelen! Wie is zonder gebreken! O seizoenen, kastelen! Ik studeerde magie, en ik vond het geluk waaraan niemand ontkomt en dat alles vermooit en verfraait als zijn Gallische haantje maar kraait! Wat heb ik nog te verlangen? Geluk heeft mijn leven gevangen, het betoverde lichaam en ziel, zodat elke noodzaak verviel, en ieder woord dat ik dicht, verwaait en gaat op in de lucht. O seizoenen,

  Een snufje Verlaine kan ook geen kwaad: Que ton vers soit la bonne aventure Éparse au vent crispé du matin Qui va fleurant la menthe et le thym… Et tout le reste est littérature.               Je vers dat moet als de natuur             in de frisse bries van de ochtend zijn,             geurend naar verse munt en tijm -                verder is alles literatuur. Paul Verlaine, Art Poétique Het huilt in mijn hart Paul Verlaine,  Il pleure dans mon coeur Het huilt in mijn hart als het druilt in de stad; waarom is mijn hart doordrenkt van gitzwart?   O regen, uw ruis op de straat, op het huis! O regen, uw lied voor een hart vol verdriet,   voor een moedeloos hart! Geen reden voor smart, verlies of verraad, en het weet van geen kwaad,   de enige pijn is onwetend te zijn: geen liefde, geen haat, en toch steeds die spijt?  In de zon Paul Verlaine,  Beams   Ze wilde er even uit, een stukje strand afgaan, en daar de hemel net weer open was gewaaid schikten we ons willig naar haar tome

Hommage aan Pia Beck September in the rain Met Pia Beck aan de piano. Aan de bar mannen die altijd al oud waren, ogen berekenend, wel gladgeschoren   maar uit de huid kruipen al nieuwe haren. Onstuitbaar. Mannen, hongerig naar seks, want seks houdt mannen in beweging. Zij,   zijzelf, voor die vijfhonderd gulden fooi en drankjes van de zaak, wil ze niet zingen om maar te zwijgen over andere dingen.   ‘September in the Rain.’ Haar vingers gaan heel licht over de toetsen. Buiten staan de nieuwe patiënten al op te dringen. De beste seks De beste seks is koude seks, dat is in zoveel jaar ervaring wel gebleken denkt Pia Beck en niemand die   dat uit haar hoofd praat. En het beste haar is zilverkleurig haar, een helm die in   het licht van spotjes onbarmhartig glimt. Alles draait The windmills of your mind, een liedje van Michel Legrand, best goed, en alles draait en dat is waar je kroegpubliek mee paait.   Je hebt weer veel te veel gerookt en mee- gerookt, je keel is dik, en je krijgt de l

Aan de lezer Charles Baudelaire, Au lecteur   Door dwaasheid, dwaling, zonde en door gebrek aan moed wordt onze ziel geknecht, en wordt ons lijf gelaafd, we voeden het berouw, waaraan we zijn verslaafd, zoals een bedelaar zijn ongedierte voedt.   Zie, onze zonde is taai, en onze wroeging laf; een schuldbekentenis laten we duur betalen, waarna we onbezwaard weer door de modder dwalen: een valse tranenvloed wast onze vlekken af.   Aan onze kussens van ontaardheid vastgeklampt laten we Satan Trismegistos ons onthalen, terwijl het rijke erts van onze idealen in de hoogovens van zijn toverkunst verdampt.   We dansen op het lied dat ons de duivel zingt! Door elke smerigheid wordt ons gemoed bekoord. We dalen dagelijks af naar de hellepoort zonder te walgen van de duisternis die stinkt.   Zoals een lichtmis, die zich op het beurse fruit stort van het vrouwenvlees in een vuil hoerenkot, grijpen wij in het gaan elk clandestien genot, en persen er verwoed de laatste dr