Gedichten

Lentebuien Krokusreces 2016   1. Wanneer ze in de fractiekamer zitten, zijn ze eerder terneergeslagen. Buiten valt de last van hen af en lachen ze alle kritiek weg, fladderen ze als witte kakatoes in de lentebuien. Laten het water van hun veren stuiven.   2. De journalisten, opgelucht, de zakken van hun jassen vol slordige notities om uit te werken tijdens het reces, haasten zich naar het dichtstbije toilet.   3. De diepe ogen van de camera’s van de NPO staan weliswaar klaar maar registreren niets. Het Binnenhof is nat en leeg en er beginnen al kleine slierten duister binnen te drijven, maar naar de maatstaven van Nieuwsuur zijn dit niet de beelden om naar huis te schrijven.  Persconferentie 12-03-20 De journalisten zijn zo scherp als honden. Hun snuffelneuzen stijf omhoog, alert, ze willen niets van wat gezegd wordt missen en ook niet van wat er niet wordt gezegd.   Ze snappen alles wat wordt uitgelegd precies, maar dat weerhoudt hen er niet van om heel nauwkeurig, heel recht op de ma

Koud De schutting kraakt, de sokjes aan de lijn dansen verwoed, maar boven is de lucht   helemaal opgeblauwd. Je pakt een stoel en steekt een sigaret op. In de wind   is al iets van de lente ruikbaar. Koud.  Wisteria Blauw op blauw De wonderlijkste transformatie, hier in Leuven, in de hortus, in april, is die van de verkrampte stokken van   wisteria in blauwe regen. Met ingehouden adem staan we te kijken. Het gif dat in het kronkelende hout   zo overduidelijk herkenbaar was, is in de bloemen nog te onderscheiden, maar opgelost, maar min of meer verstoven   in het bleekblauwe uitspansel erboven.   April 2017/2020   In de zon In de kersenboom   Pimpelmees tegen hommel, on- gelijke strijd, maar wie begon dat is niet uit te maken als er dieren vechten in de zon.  Recueillement Overdag heeft de wereld geen geheimen, de dingen zijn gewoon zoals ze zijn. De muren zijn de muren, tegels tegels,   de boom de boom, de kersen opgegeten, en wat er in haar ogen is te lezen wordt tot de kleinste klei