Points de vue
TGV
Gepraat
en gemaakt, zacht lachen, en
gerinkel van glas.
Met een klap
stort de trein zich in zijn echo.
Parijs
vlucht panisch op ons af.
(Maar ik zal dansen, ik zal dansen,
dansen op je graf.)
en gemaakt, zacht lachen, en
gerinkel van glas.
Met een klap
stort de trein zich in zijn echo.
Parijs
vlucht panisch op ons af.
(Maar ik zal dansen, ik zal dansen,
dansen op je graf.)
Metrolijnen
We trekken haastig metrolijnen over
de stad, het potlood krast van oost naar west
van noord naar zuid over de plattegrond.
Rive gauche, rive droite, de plaatsen zijn
nauwelijks van elkaar te onderscheiden.
Montmartre is identiek aan Auteuil
en Malakoff verschilt van Montparnasse
alleen door borden die de naam bewijzen
en door onze aan- of afwezigheid.
de stad, het potlood krast van oost naar west
van noord naar zuid over de plattegrond.
Rive gauche, rive droite, de plaatsen zijn
nauwelijks van elkaar te onderscheiden.
Montmartre is identiek aan Auteuil
en Malakoff verschilt van Montparnasse
alleen door borden die de naam bewijzen
en door onze aan- of afwezigheid.
Betalen
Parijs. De stad is ontoeschietelijk.
De jonge moeders die op het gazon
van het Parc des Buttes Chaumont
tussen het plastic speelgoed zitten, zijn
koket maar tegelijk afwerend, en
de groepjes pubers die zich aan de rand
van de vijver vermaken lijken ook
beslist niet van plan om Engels te praten.
We houden ons angstvallig aan de paden,
tussen de voorjaarsbloemen die nog niet
zijn uitgekomen en de kale rozen.
Later, iets drinken op een stadsterras.
De obers kijken alleen maar naar elkaar.
Ik leg wat euro’s neer en pak mijn bon
en houd een onbeschaamde glimlach klaar.
De jonge moeders die op het gazon
van het Parc des Buttes Chaumont
tussen het plastic speelgoed zitten, zijn
koket maar tegelijk afwerend, en
de groepjes pubers die zich aan de rand
van de vijver vermaken lijken ook
beslist niet van plan om Engels te praten.
We houden ons angstvallig aan de paden,
tussen de voorjaarsbloemen die nog niet
zijn uitgekomen en de kale rozen.
Later, iets drinken op een stadsterras.
De obers kijken alleen maar naar elkaar.
Ik leg wat euro’s neer en pak mijn bon
en houd een onbeschaamde glimlach klaar.
Vier Maigrets
Vier Maigrets
voor het Centre Pompidou
en de opgewekte ochtend
strooit duiven
over het plein.
Vier Maigrets en
alle vier wijzen
ze vastbesloten vooruit:
daar ligt de sleutel,
daar is de deur,
daar
de binnenplaats met
de blauwe regen.
voor het Centre Pompidou
en de opgewekte ochtend
strooit duiven
over het plein.
Vier Maigrets en
alle vier wijzen
ze vastbesloten vooruit:
daar ligt de sleutel,
daar is de deur,
daar
de binnenplaats met
de blauwe regen.
Pont Neuf, bij de kiosk
De stoep staat
vol Noord-Afrikanen die
hier met gebreide
mutsjes goede sier
maken en jongens
die vanuit hun dorp
stijf op de
evenaar met tassen van
kunstleer naar
Frankrijk zijn getrokken. Op
hun toewijding
valt niet veel af te dingen,
al schrikt hun
vrolijkheid wel klanten af.
Alles beweegt. Een
grijze stadsbus glijdt
voorbij. Motoren
ronken chocola.
Op het gras wordt
een feestmaal aangericht:
beroepsvoetballers aan een lange tafel,
die döner eten en grijnzend hun kin
afvegen, in een onwaarschijnlijk licht.
Duizend tijdschriften tonen hun gezicht.
Beelden
Wanneer het om pompeuze rotzooi gaat,
gooit Parijs hoge ogen: Sacré Coeur,
Pantheon, Invalides, bijna niet
te overtreffen, zou je zeggen, maar
zo makkelijk ben je er niet mee klaar,
want, hier! in onverwachte hoeken, in
stoffige bosjes bij het Louvre, tussen
taai struikgewas, achter saai metselwerk,
knielen gedienstig beelden van Maillol,
bereid om al je boosheid weg te kussen.
Onvervulde verlangens
Op de kades van de Seine
lopen geen verliefde mensen, er
staan auto's geparkeerd.
Een jongeman drinkt
uit een fles Perrier-water.
Maar de werkelijkheid
is zo gecompliceerd!
Oude fabrieken, schuurtjes
overgroeid met bruidsluier.
Een doolhof van
onvervulde verlangens.
lopen geen verliefde mensen, er
staan auto's geparkeerd.
Een jongeman drinkt
uit een fles Perrier-water.
Maar de werkelijkheid
is zo gecompliceerd!
Oude fabrieken, schuurtjes
overgroeid met bruidsluier.
Een doolhof van
onvervulde verlangens.
Pont Mirabeau
Apollinaire: Pont
Mirabeau
Onder Pont Mirabeau passeert de Seine
en onze liefde,
hoe moet ik er
aan wennen,
pas na verdriet leer je de vreugde kennen.
De avond valt, de klokken slaan,
de dagen verglijden en ik blijf staan.
We leunden er over de balustrade
en onder ons,
onder ons stroomt
het water
en wat onze ogen zien laat zich niet raden.
De avond valt, de klokken slaan,
de dagen verglijden en ik blijf staan.
Liefde vergaat, spoelt weg zoals het water,
liefde spoelt weg,
wat is het leven
traag en
wat zijn onze verwachtingen beschamend!
De avond valt, de klokken slaan,
de dagen verglijden en ik blijf staan.
De tijd verstrijkt, de dagen, weken, maanden.
Liefde en tijd
laten zich niet
herhalen.
Onder Pont Mirabeau passeert het water.
De avond valt, de klokken slaan,
de dagen verglijden en ik blijf staan.
Meer poëzie op het gedichtenblog.
Ook als blog beschikbaar
memoires uit een andere wereld: Een
bijdrage aan de strijd en Terrorismebestrijding. En
een vertaling van het aangrijpende De
dame van de camelia's van Alexandre Dumas fils.
Jos Houtsma op DBNL
Reacties
Een reactie posten