Eenzaamheid
Dronken in Stuttgart
Dronken in Stuttgart. In de etalages
kijk je in je eigen slapeloze ogen.
Nerveuze zakenlieden kopen
kranten en filtersigaretten en berijden
haastige treinen naar hun onbewuste.
Ver weg, in Stammheim, in hun stalen kooien,
tjilpen de terroristen, als bewakers
of ook niet beter wetende bezoekers
per ongeluk tegen de tralies stoten.
Bambule 1969
Bambule is gevangenistaal. Het betekent iets als ‘kabaal’. In ‘69 maakte Ulrike Meinhof onder deze titel een televisiefilm over lastige meisjes in jeugddetentie.Dat mooie valse meisjeskind waarmee
Ulrike Meinhof optrok in die jaren,
dat was Irene Goergens, die was gek
op luxe badkamers, die moest ze wel
verliezen aan Horst Mahler waar ze bloot
door huis kon lopen, blowen, baden
in grote badkuipen met gouden kranen,
daar hielp geen moedertje lief aan, die was
niet vast te houden voor de idealen
waarvoor ze tegen beter weten streed.
Die at gewoon mee waar ze het kon halen.
Overal auto’s. En op het rangeer-
terrein schuren de treinen langs elkaar,
in grote badkuipen met gouden kranen,
daar hielp geen moedertje lief aan, die was
niet vast te houden voor de idealen
waarvoor ze tegen beter weten streed.
Die at gewoon mee waar ze het kon halen.
Anhalter Güterbahnhof 1970
Vrijheid isOveral auto’s. En op het rangeer-
terrein schuren de treinen langs elkaar,
rammelen over wissels.
De schoorstenen van chemische bedrijven
braken hun gele rook uit. Vrijheid is
met een vuurwapen op zak
door de stad slenteren.
Wanneer je door
gedachten wordt bestormd, lachen je tanden,
en grijp je naar het vertrouwde
gewicht van je Heckler & Koch.
Een bijdrage aan de strijd
Vanuit een zwarte Wolga onderga
je de eenzaamheid van de Karl Marx Allee
veel grondiger dan van de stoep, alleen
je weet dat je al lang niet meer bestaat.
O tweedracht, nooit voltrokken harmonie!
De stoplichten waren zo elegant
als schemerlampen, op een scooter zaten,
dik ingepakt in grijze leren jas,
de ruiters van de nieuwe maatschappij
te wachten tot het allemaal voorbij
zou zijn. “Morgen, ja morgen, morgen zullen
we splinternieuwe etalages vullen,”
gedachten wordt bestormd, lachen je tanden,
en grijp je naar het vertrouwde
gewicht van je Heckler & Koch.
Een bijdrage aan de strijd
Karl Marx Allee
Bij een foto uit 1971, een bezoek aan Berlijn in 2003Vanuit een zwarte Wolga onderga
je de eenzaamheid van de Karl Marx Allee
veel grondiger dan van de stoep, alleen
je weet dat je al lang niet meer bestaat.
O tweedracht, nooit voltrokken harmonie!
De stoplichten waren zo elegant
als schemerlampen, op een scooter zaten,
dik ingepakt in grijze leren jas,
de ruiters van de nieuwe maatschappij
te wachten tot het allemaal voorbij
zou zijn. “Morgen, ja morgen, morgen zullen
we splinternieuwe etalages vullen,”
zei ik, “met niets dan tweedehandse spullen.”
We hebben hier en daar al wat gekocht
hier, vastgoed ja, bedrijfsgebouwen, huizen.
En een stuk grond, waar sparrenbomen staan.
Tussen de stammen zeilen zichtbaar op
het water van de Havel. Zonlicht scheef
en wimpels, hoog aan scherpe masten.
En plotselinge felle regenbuien
die plassen achterlaten op de paden
en dan weer opdrogen. De zandgrond zuigt
wat er van boven komt snel naar beneden.
Je slaat je armen om haar heen, ze leunt
tegen je schouder. Wangen. Natte kleren.
Bitburger of Berliner Weisse met
frambozenstroop of bier met Schnaps versterkt
en zwarte blikken van verstandhouding
over de toog. We praten hier niet over
verlies van eigenheid en elk vertoon
van medeleven, hoe oprecht ook, blijft
nauwlettend tot een minimum beperkt.
De Wende is nog bij lange niet verwerkt
In Duitsland maken de F-16’s
overuren. Zodra het opgeklaard
is boven Hockenheim, voilà:
in keihard daglicht stormen ze met veel
misbaar het zwerk op, wissen ze het werk
van duizenden geduldige fascisten
in een ommezien uit. Met kerosine
maken ze jacht op wat ontastbaar is.
Kunnen ze de democratie verdienen?
in de hoop op het uitzicht, komen ze
langs kastanjebomen en geparkeerde
auto’s en oude mensen met hun honden.
De moed zakt in hun schoenen, maar er is
nog wel wat liefde over, dus ze lopen
door tot ze voor de balustrade staan,
waar onder hen de Rijn zich wijd en zijd
uitstrekt, met lange duwbakken en bergen,
ver in de verte, met elkaar verbonden,
en natuurlijk de torens en kantelen
van hun eeuwigdurende luchtkastelen.
Een magnum eten tussen auto’s uit
2016. Dit is toegestaan,
zolang als je de wikkels maar bewaart
en in de afvalbakken deponeert
die aan lantaarnpalen zijn gemonteerd.
Dan is het tijd om in muziek te gaan:
hoog boven alle straatgeluiden uit
wordt de Egmont Ouverture ingeluid.
een Chinees reisgezelschap in een straat
bij het voormalig keizerlijk paleis
op het Museuminsel in Berlijn.
Bedeesd glimlachend. Ja, daar sta je dan,
he, met je Italiaanse brogues op een
bouwplaats in de novemberregen, op een
bemodderde rijplaat. Ze kijken naar
het keizerlijke Stadtschloss waar ze aan
het Humboldt Forum bouwen en ze houden
hun plas op, en wat de betekenis
van deze Europese weken is
weten ze nog steeds niet, maar wel alert
op elke doorgang die hun wordt versperd.
kanariegeel, met dichte scharen ramen,
vierhoog, tekent zich sprookjesachtig af
tegen een zwarte onweerlucht. Maar waar
ze zijn gewend aan de allure van
het keizerlijke Peking, Tiananmen,
zijn ze niet echt geïmponeerd door deze
belichaming van het nieuwe Berlijn.
Ze zijn druk met hun kijkers, hun mobielen,
Tussen de stammen zeilen
Berlijn, WannseeWe hebben hier en daar al wat gekocht
hier, vastgoed ja, bedrijfsgebouwen, huizen.
En een stuk grond, waar sparrenbomen staan.
Tussen de stammen zeilen zichtbaar op
het water van de Havel. Zonlicht scheef
en wimpels, hoog aan scherpe masten.
En plotselinge felle regenbuien
die plassen achterlaten op de paden
en dan weer opdrogen. De zandgrond zuigt
wat er van boven komt snel naar beneden.
Je slaat je armen om haar heen, ze leunt
tegen je schouder. Wangen. Natte kleren.
Niet ongevaarlijk hier te investeren.
Over bier of bier
Aan de toog in het voormalige Oost-Berlijn, 2003Bitburger of Berliner Weisse met
frambozenstroop of bier met Schnaps versterkt
en zwarte blikken van verstandhouding
over de toog. We praten hier niet over
verlies van eigenheid en elk vertoon
van medeleven, hoe oprecht ook, blijft
nauwlettend tot een minimum beperkt.
De Wende is nog bij lange niet verwerkt
Jacht
“The good weather brings them out”In Duitsland maken de F-16’s
overuren. Zodra het opgeklaard
is boven Hockenheim, voilà:
in keihard daglicht stormen ze met veel
misbaar het zwerk op, wissen ze het werk
van duizenden geduldige fascisten
in een ommezien uit. Met kerosine
maken ze jacht op wat ontastbaar is.
Kunnen ze de democratie verdienen?
Alter Zoll, Bonn
Omhoogstrompelend naar de Alte Zoll,in de hoop op het uitzicht, komen ze
langs kastanjebomen en geparkeerde
auto’s en oude mensen met hun honden.
De moed zakt in hun schoenen, maar er is
nog wel wat liefde over, dus ze lopen
door tot ze voor de balustrade staan,
waar onder hen de Rijn zich wijd en zijd
uitstrekt, met lange duwbakken en bergen,
ver in de verte, met elkaar verbonden,
en natuurlijk de torens en kantelen
van hun eeuwigdurende luchtkastelen.
Bonn 2016
O dacht ik, o , dat daar mijn moeder voerEen magnum eten tussen auto’s uit
2016. Dit is toegestaan,
zolang als je de wikkels maar bewaart
en in de afvalbakken deponeert
die aan lantaarnpalen zijn gemonteerd.
Dan is het tijd om in muziek te gaan:
hoog boven alle straatgeluiden uit
wordt de Egmont Ouverture ingeluid.
De essentie van het zijn
Een gezelschap Chinese toeristen bij de bouwplaats van het Stadtschloss in Berlijn, Humboldt Forum1.
Belangstellend, bedeesd glimlachend, staateen Chinees reisgezelschap in een straat
bij het voormalig keizerlijk paleis
op het Museuminsel in Berlijn.
Bedeesd glimlachend. Ja, daar sta je dan,
he, met je Italiaanse brogues op een
bouwplaats in de novemberregen, op een
bemodderde rijplaat. Ze kijken naar
het keizerlijke Stadtschloss waar ze aan
het Humboldt Forum bouwen en ze houden
hun plas op, en wat de betekenis
van deze Europese weken is
weten ze nog steeds niet, maar wel alert
op elke doorgang die hun wordt versperd.
2.
Het Stadtschloss, vlekkeloos gerestaureerd,kanariegeel, met dichte scharen ramen,
vierhoog, tekent zich sprookjesachtig af
tegen een zwarte onweerlucht. Maar waar
ze zijn gewend aan de allure van
het keizerlijke Peking, Tiananmen,
zijn ze niet echt geïmponeerd door deze
belichaming van het nieuwe Berlijn.
Ze zijn druk met hun kijkers, hun mobielen,
op zoek naar de essentie van het zijn.
Reacties
Een reactie posten