Galathea

 

Galatea

Fresco van Rafaël in de Villa Farnesina

Ze voelt geen spoor van schaamte, ze vertrouwt
erop dat het rode gewaad dat uit
het niets tevoorschijn is gefladderd, de
heerlijke zeelucht in waar ze in baadt,
met zijn overdadige plooien haar

pudenda met het kroezig bruine haar
wel zal behoeden voor onkies gestaar.
Dus balanceert ze onbekommerd op
haar schelp, haar koets, en houdt een grijnzend span
dolfijnen spelenderwijs in de hand.

Achter haar steekt een triton zijn bazuin,
naast haar wordt haar gezelschap aangerand,
maar ze lacht opgetogen – tot het tot
haar doordringt hoe er, onder haar, vanuit
het schuim dat aan haar voeten wordt gekarnd,

(het lijkt wel sperma!) zeemonsters, obsceen,
en lacherig van wellust, zich te goed
doen aan de aanblik van haar spleet.
Onthutst grijpt ze in het niets, probeert ze om
hare roze naaktheid beter te bedekken.

Is het dan wáár dat alles draait om seks,
denk je verslagen, is haar levenslust
niet gewoon wat je dacht, is haar gebaar,
haar hoofse glimlach naar de golven, niet
alleen erkenning van de schoonheid van

al wat bestaat maar ook gekoketteer?
Moet haar behoefte aan intimiteit
en aan communicatie met het al
uiteindelijk worden geïnterpreteerd
als invitatie tot geslachtsverkeer?

Galatea is een van de nereïden. Polyfemus doodde haar minnaar Acis. Rafaël schilderde haar apotheose, gebaseerd op een beschrijving van Philostratus de Jongere