Gedichten

Het lijkt of je te lang moet wachten, maar voor je het weet is de tijd aangebroken: bevend kies je uit de snoeptrommel van het leven. Taxushaag Er helpt geen moedertjelief aan, in je kinderjaren staat de tijd stil. De struiken staan verstard. De bessen hangen stijf in de taxushaag. In het voorbijgaan-niet-voorbijgaan raak je met onbewegelijke vingertoppen de zachte, geverniste blaadjes aan. O god! De scheurkalender was volledig voorspelbaar, na 28 februari kwam 1 maart, na het voorjaar de vadsige zomer, de vliegen rond je onbegrijpelijke hoofd. Maar toen, ergens tussen Johnny Lion en de minachtende Motions , werd Hitweek plotseling Witheek ( “O god, o mijn god!”) en verschoof zelfs de paus zijn geloof. In een doodstille supermarkt In een doodstille supermarkt in Zwolle verdwaal je even, zonder dat je het dadelijk in de gaten hebt, in het verleden. Je loopt tussen de vakken, door de uitgestorven gangen, en i

Enter the Dragon Luie kinderen 1970 Luie kinderen met bolle wangen hangen over de reling. Nieuwgierige ogen volgen alles wat beweegt. Hongkong 1970 De smiecht in zijn sampan. Hij kauwt zijn kauwgom. Alle schepen hebben gezichten. Hij negeert ze. Enter the Dragon Bruce Lee danst, huppelt, Bruce Lee borrelt, bruist, Bruce Lee trippelt door de tuin. Bruce Lee knikt naar de meisjes, welopgevoed beweegt de draak zich achter het hek- werk, ritselt, schraapt. Bruce Lee schudt de waterval van zijn blauwzwarte haar. Enter the Dragon, de laatste film vóór de dood van Bruce Lee in 1973. Vier Maigrets Vier Maigrets voor het Centre Pompidou en de opgewekte ochtend strooit duiven over het plein. Vier Maigrets en alle vier wijzen ze vastbesloten vooruit: daar ligt de sleutel, daar is de deur, daar de binnenplaats met de blauwe regen.   Moskou 1993 De conductrice van de trolleybus koestert de tas op haar heup. Haar hart is zo traag als een merel op het Rode Plein.

Teólogos Wat koning Filips dacht over de Junta de teólogos die hij in 1564 instelde na een verzoek van de graaf van Egmont om de Plakkaten te verzachten Zachtheid zit in concrete dingen, in de pels van de haas, in fluweel, op de huid van een jonge vrouw is zachtheid een kostbaar, koel geschenk. Maar in het hart, in besluiten van staat: geen zachtheid. Hier geldt enkel juist en onjuist. Wat juist is is juist, en wat onjuist, onjuist. Hier geldt slechts gerechtigheid en de goddelijke wet. Dus benoem ik een junta de teólogos die de plakkaten niet zal verzachten. Noch verharden. Mijn teólogos zullen recht doen. Wat mogelijk krom is recht maken, wat recht is, rechter. Hun papier mag het fijnste velijn zijn, hun pennen zo zacht en soepel als zij verkiezen, zolang wat zij voorschrijven recht is, zuiver, ónverbiddelijk recht. De pels van de haas aan wie de pels toekomt, en fluweel wie recht heeft op fluweel. En jonge vrouwen kibbelend in de kamer, in het

Ver meer fecit Ze niest. Hij kijkt haar heel lang, heel doordringend aan met zijn koolzwarte ogen. Dan schildert hij, met één vloeiende streek van een zacht penseel een helderrood lint op haar blauwe mouw. Verbaasd eet zij een vijg terwijl hij glans aanbrengt en zich vervolgens weer zuchtend begraaft in haar tere vlees. Zelfportret met pluimen Admiraal van de wereldzeeën mag ik mij noemen en vice-roy van alle landen die ik ontdek. Zo ga ik scheep. Mijn handen tasten onrustig langs de reling. Zie mijn koninkrijk! Niet zonder trots betreed ik het kasteel en ik kijk uit over mijn kudde zeilen. Ik tik op het glas van het kompas. De meeuwen krijsen. Onder mijn laarzen kraakt het verse eikenhout. In Pálos slapen de vrouwen onder de olmen, de kinderen sterven of groeien op en verliezen hun tanden. Ik vaar langs de koperen band van de evenaar en schreeuw mijn orders naar mijn ongelikte scheepsvolk. Ik ben onwrikbaar. Ik brandschat Bantam, en ik terro

Door de Syrische sneeuw Nieuwe sneeuw, nieuwe moed. We maken ons op voor een lawaaiige mars op maagdelijk terrein. Achter ons lange rijen onooglijke vogelsporen. Voor ons rijst het morsdode paleis van Qasr al Heir - wel door en door bedraad en geïllumineerd - op in de zon: onmiskenbaar het doel van onze reis. Voordat in 2010, na de 'Arabische lente', de afschuwelijke burgeroorlog uitbrak, was Syrië een gedroomde reisbestemming. Dit is natuurlijk een reis naar de dood.  Qasr al Heir of al Hajr is een Oemajjadenkasteel uit de zevende eeuw waar kaliefen van Damascus naartoe kwamen om op gazellen te jagen, naar muziek te luisteren en te drinken. Excursie De bussen arriveren ’s avonds laat. De piramides liggen als vergeten werktuigen in het zand. De nacht is wit. De zieneres lalt van haar drievoet. Hartstocht, haat, de contracties van het lillende hart. Haar hiel roffelt op de keiharde bodem. Waarschuwend heft de sfinx een theoretis

Suk-trio op vliegtuigtrap Het Suk-trio bekijkt met exact het door de Socialistische Eenheidspartij vereiste mengsel van milde verbazing en onlust het kapitalistische dringen en drijven, de ontucht van de markt die voor hun ogen wordt bedreven. Deze ochtend is ondanks zon en wind en het geruststellende ronken van motoren, vrij angstaanjagend. Morgen echter, morgen, in de stille concertzaal, met het strijk- licht op de instrumenten, zal de hars hun van de snaren stuiven wanneer ze Beethoven kastijden. Een fenomenaal Tsjechisch pianotrio rond Josef Suk, de kleinzoon van de componist. Ze hebben bestaan tot 1990, dus hebben de Wende nog wel meegemaakt. Jasnaja Poljana Souvenir d’un lieu cher Over een lage dijk, langs populieren, lopen zij in de gele, gele zomer tot aan het lage witte huis, het lage witte huis in de weidse steppe: Rilke en Lou Andreas-Salomé bezoeken graaf Leo Tolstoj. In hun kelen kittelt, al ver voordat zij aankomen, het hooi van o

Het dode land Het water valt achter de dijken terug. Het dode land vertoont zijn rug weer, waar je niet in zaaien kan. Centrifuge Pavane anglaise Pavones tres super auto volitaverunt (Een staalblauwe Vauxhall op een modderig erf). Zeven parkieten Modern times Tegen de avond, dromerig in de lijsterbes: zeven parkieten. Bij een natuurplaat Grutto, kieviet en snip staan onthutst bij elkaar, alleen de fiere nachtegaal ontbreekt, al kijk je honderd maal. Spreeuw Ben jij de fiere nachtegaal? Of ben je soms een spreeuw die met zijn veren schudt en weer verder vliegt, naar verre landen, naar onbekende oorden, waar hij thuis is, maar waar ze, aan hun tafels gezeten al zo lang op hem wachten met het eten dat ze zijn juiste naam niet eens meer weten. Sturnus vulgaris De nachtegaal De nachtegaal traliert en tralt tot hij dood uit de takken valt.  Zoals de nachtegaal ook ik: tralierend tot mijn laatste

Als Atalanta vlucht Atalanta fugiens Als Atalanta vlucht, en je de gouden appels weer op kunt rapen die je haar had toegeworpen in de hoop haar voor te blijven, mag dat geen aanleiding voor vreugde zijn, om als een triomferende atleet met een gebalde vuist omhoog geheven van de sintelbaan af te stappen of in de afrastering te klimmen - Je hoort je af te vragen: waarom vlucht deze vrouw? Wat is er verkeerd? Waarom kon ze de wedloop niet verdragen? Waarom negeerde ze zelfs de appels? Dan zie je, deze zegepraal betekent in werkelijkheid het eind van elke hoop, betekent dat het lot je toebedeeld een duisternis is, zwart als Tartarus. Voortaan nooit meer met veel kabaal op jacht naar everzwijnen, geen exuberante kleren, geen drinkgelagen meer en niet meer opgewonden, zinloos redeneren. Voortaan alleen nog maar zwoegen, verbeten, dag in dag uit. Vroeg op en laat naar bed. En steeds iedere stap verkeerd berekend. Atalanta was een jageres / kon

Een pfd is op te vragen bij  Jos Houtsma Hang glider Heilige Hallen en de wind staat in zijn tuig. Boven de grijze wildheid van de zee vouwt zich de vlieger open  als een geslachtsdeel, en hij wordt meegenomen onder windveren, Arabische dromen tegemoet, het Alhambra van de doden in, waar hij hoopt dat hij  zijn ouders of tenminste hun stem zal tegenkomen. Slapen in de trein Drie auto's op de boot van Texel, in de bus twee passagiers. Den Helder is een zwarte muizenval, waaruit treinen maar mondjesmaat ontsnappen. Eerst over onzichtbare velden, dan verder, verder, over lange trappen, een elastisch niets in waar herders hun avondmaal eten met lange tanden. Niets hoef je te geloven Niets hoef je te geloven, geen ongewisse zaken als het spookachtige lopen van herten in de gevlekte schaduw van de lanen. Niets hoef je te geloven. Ze steken, nuffig aan de bomen knabbelend, de strandweg over om

Een pfd is op te vragen bij  Jos Houtsma Februari in Vreeswijk De zon sluipt achter de zwarte kersen- boomgaard langs. Hij beloert de vrouwen. Zijn fietsstuur fonkelt in de koude wind. Hij hoest. soms kijken ze. Eind jaren zeventig Lente Rijp op het gras. Paarden zijn nu ruige pony's die met krijgshaftige staarten door de ijskoude wei galopperen. O zoete lente, o zoete lente. Niemand eet perziken Lente in 1994. Voor het tramstation Bonnard met forsythia. Om 16.09 u vertrekt de tram. Batau, Zuilenstein. Niemand eet perziken. Zomeravond op het plein Je kijkt naar een vrouw die boodschappen doet met een ontevreden gezicht. In het luie water, in het kleurloze water glijden trawlers langzaam over hun netten. Als vingers over een handschoen van grijze wol. Juli '93 Drie keer laat de klok een ei van geluid vallen. Twintig voor twee in de ijzige namiddag. Groen wit rood Bliksemsnel viel ik in