Gedichten

  Dames enkelspel Roland Garros 2002   Een spel van grote norse negerinnen dit jaar, sterke atleten, maar de wereld is hun niet welgezind. Op de tribunes   kijken de beautiful people onverschillig toe, kletsen in hun mobiel en spelen met het Cartier-horloge aan hun broekriem.   Zij zelf vertonen kwaad hun kunde: service, volley, met slice en zonder slice, de backhand zo onwrikbaar als een muur, en hun forehand ranselt   het gravel. Zwoegend, zwetend, woedend sissend wanneer ze missen. In hun oren fonkelen gouden knopjes en aan   hun vingers ringen. In hun tassen, voor later, als de schalen zijn ontvangen, rusten hun weelderige halssieraden   en broches, borstelig van diamanten.   Raciaal ongemak. Aardewerkbeeldje in het museum van Mycene Achter blikkerend glas een kleine vrouw met grote borsten, die me achterdochtig opneemt. “Wie bent u eigenlijk?” Gladde Achilles, onverschillig dodend. Bebaarde Agamemnon. Zonder een kik te geven stierf hij in een badk

  Vier uur Jonge mannen die elkaar ontmoeten op een plein in een grote Italiaanse stad.   De voorstelling speelt zich af op het plein. Op het ballet van de autodeuren – vleugels die in hun hengsels openslaan – volgt de entree van de helden. Achilles schudt Patroclus de hand. Odysseus grijnst tevreden. Alles wat gebeurt, heeft hier een diepere betekenis. Als ze zich opstellen naast hun voitures, sneven de duiven op de fontein en het water kletst in de schalen neer. Dan heft er een van hen een arm. Kijk, daar! Op de koperen wijzerplaat, hoog boven de auto's, vangt de grote wijzer het licht van vier uur.  De duur  van hun  opreden is streng beperkt.  Bij de oversteekplaatsen van de Jordaan In hun strakkijkende portieren spiegelt zich een vlucht duiven: dons tegen een hemel van donkere lak. En vrouwen die elkaar vluchtig kussen, op straat, sjibbolets uitwisselen. Net als zijzelf. Ze leven stijlvol, in een pandemonium, akkoord, maar met de sjaal consequent over één schouder en vier ving

Dienstbaarheid Boutros Boutros Ghali, secretaris-generaal van de Verenigde Naties van 1992 tot 1997.   1. Dienstbaarheid. Vierentwintig uur per dag. En een naam in de boeken. Lofwaardig. Respect van het nageslacht.   Dienstbaarheid. Eén roos in de vaas, de bloem nog recht op de steel, het blad al een tikje verwelkt.   2. Alles is glossy. Als in plastic gegoten. De wanden, de deur, het immense bureau: glossy,   een beetje onecht. Zelfs het schitterend uitzicht  over East River.   3. Geluidloos glijden de limo's naar het rauwe trottoir.   Met bevende voeten maakt hij zich los uit een halve maan   van dossierdragers. Dienstbaarheid en een goede naam.   4. Eén roos in de vaas. Eén roos. De bloem is uit- gedroogd en het blad al bijna verwelkt.   Zijn ambtstermijn werd niet verlengd omdat de Amerikanen een veto uitspraken. Ze verweten hem de bureaucratie en verspilling bij de VN. Wat de werkelijke reden was, is volgens mij niet bekend.   Desert Storm 1991 1. Heel hard, he, maar op smalle