Actueel

Ketjen

De Volkskrant 18 oktober 2023

Roestige fietsen, met en zonder mand,
en een verlengde deux-chevaux, we zijn
weer echt in Amsterdam, waar eigenwijs-
heid hoogtij viert.

                             Stoeptegels schots en scheef,
en lange plassen, aan de overkant
bespringt een chemische fabriek de sky
met pluimen grauwe rook: de dood gaat hier
vermomd als een metalen fabeldier.

Maar de bewoners hebben geen vertrouwen:
het stadsdeel mag noch zal hier huizen bouwen.

Zeeburgereiland, januari 2022

Een rave, een feestje in een politiebureau
in aanbouw. Overdreven lachende
jonge vrouwen met topjes, en zweet
van honderd mannenlijven, de disc-jockey
kronkelt als satan voor zijn mengpaneel.

Buiten staat, net nog in de discodreun,
politiepersoneel in zwart en geel
te blauwbekken. Het busje dat hen heeft
gebracht ronkt zachtjes mee, de ruitenwissers
bewegen in de intervalstand. Mistig.

Mistig. De straatverlichting is beslagen.
Omstanders staan, hand in de zak, te praten.
Verderop, aan de gevel aangebracht,
nat en neerslachtig, een regenboogvlag.

Pervigilium Veneris

Krantenbericht, zomer 2022: Cultuurpaleis Amare in Den Haag verzakt 

 In 3022 als Amare
tien meter is verzakt - wat maakt het uit:
hand in hand dartelen ze van de trap
af naar de vestiaire, waar ze zich
op stapels natte jassen laten vallen.

cras amet qui numquam amavit
quique amavit cras amet

Ter hoogte van het maaiveld hebben ze
rond deze tijd een vijver aangelegd,
een blauwgroen bad waarin condooms ronddrijven
en mondkapjes en kletsnatte patat.

cras amet qui numquam amavit
quique amavit cras amet

“Je bent mijn lieveling,” zingt hij, “mijn schat.”
Met muzikale groeten van Lehár
komen ze in het Land des Lächelns aan.

cras amet qui numquam amavit
quique amavit cras amet

Triomf voor #M

Terugblik op 17-12-2021, er is een coalitieakkoord, maar hoe gaat dat kabinet eruit zien?

Triomf voor #M. Tafel vol jonge vrouwen,
broeds, solidair, met lieve lachjes, net
in tien minuten een heel kabinet
van vrouwen in de verf gezet. Eén man
als tafelvulling, die maar minzaam lacht
hoewel hij zich natuurlijk eenzaam voelt,
zo door de zegepraal van vrouw omspoeld.

#M zelf, het haar verstijfd, haar ogen net
zo panisch als altijd: nu dit cadeau
haar aan de voeten is gelegd, raakt ze
in alle staten, schreeuwt door alles heen.

En geen gekners van tanden, geen geween.
Met uitbundige uitingen van blijheid
viert ze het tij van feminiene vrijheid.

Kindertjes kopen

#M

Een beetje als een witte kaketoe
maar ook wel als een vrouwtjeshaan verrijst
ze uit haar veren en ze ademt luidruchtig.

Haar ogen puilen uit, ze maakt zich groot
en groter, tot de dijken breken en
alles wordt overspoeld met woorden.

Weer later leunt ze breed over de tafel.
Haar potlood wijst een nieuwe spreker aan.
Hij zegt haar waar je kindertjes kunt kopen
en ze noteert ieder detail.

(Maar alle rekeningen staan nog open.)
(En wie vergoedt het studiodecor?)

Iconen van verzet

26 februari 2021

Je bent het eens met Mak: racisme is
er weer. Je glimlacht. Zoons van dominees
onder elkaar en beiden inclusief,
 
de hele mensheid is ons even lief:
we kunnen het ons echt wel permitteren
de wereld eventjes de maat te nemen.

En niet neerslachtig, steeds met binnenpret.
Met veel wit haar. Iconen van verzet.

Melkboerenhondenhaar

10 mei 2021

Dirk Kuijt is onherkenbaar zeggen alle
influencers. Ze bieden tegen elkaar op
in nichterige verontwaardigdheid.

Maar Dirk Kuijt blijft altijd Dirk Kuijt.
Volare, cantare, melkboerenhondenhaar.

Una musica dolce, maar voor Kuijt
maakt een spuit botox meer
of minder echt niet uit.

Ontbonden

8 december 2020

Een onderkaak, gevonden op het strand
van Noordwijk, zwart als ijzer, gladgewreven
 
door zand en wind en golven, witte tanden
als knoppen die toegang verlenen tot

kroegscènes uit de jaren dertig, maar
veel ouder, zegt de politie: depositie

vond plaats tussen 763
en 492 jaar voor Christus.

Een man van circa vijfendertig jaar
verloor zijn kaak zoals we allemaal

ooit onze kaak verliezen. Maar
wat niet zo vaak gebeurt: dat wat ontbonden

is, hier, bij Noordwijk, wordt teruggevonden.

De politie is natuurlijk alleen maar doorgeefluik van de bevindingen van een laboratorium, in dit geval van de Universiteit van Groningen. Waar die de precieze data vandaan halen is niet duidelijk.

NPO Klassiek

Rustig kwebbelende vrouwenstemmen
in ether die geen kik geeft en de tijd
vliegt voorbij. Kwebbelende vrouwenstemmen

die elkaar complimentjes maken, meten,
altijd meten, maar niemand die het merkt,
niemand die er aanstoot aan neemt. Muziek

van Mahler, Mozart, Bach, van Tonny Eyck,
en steeds weer vriendelijke vrouwenstemmen.

Rustig jagen ze op de eeuwigheid.

In de trein

Op 1 juni 2020 werd in het openbaar vervoer een mondkapjesplicht ingesteld.

De dag is wondermooi, tevredenheid
volgt je tot in de trein, je trekt er het
gezichtsmasker over je neus en blaast
je adem in en uit - het is er net

als thuis, zoals wanneer je vrouw
seringen heeft geknipt, ze schikt ze in
een vaas, de geur is fris en bitter, in
een oogwenk vult hij heel de kamer en

tevreden leun je achterover, leest
een stukje Proust en droomt van weggeweest.

Lieke, ik zeg je

27 april 2021/29-01-2023

Hoe vaker ik politiek geëngageerde gedichten schrijf, hoe meer ik er dan ook van overtuigd raak dat kunst de wereld alleen kan veranderen wanneer kunstenaars de politiek in gaan. Daarmee bedoel ik niet dat kunstenaars geen geëngageerde kunst meer moeten maken, ik bedoel eigenlijk vooral: in hemelsnaam – meer kunstenaars in de politiek, hoe fijn zou dat zijn – Lieke Marsman

Lieke, ik zeg je, Lieke Marsman, veeg
die opstandige krulletjes uit je ogen
en laat je niet zo gaan, dat kabinet
komt ook zonder jouw boze gesputter

wel aan zijn einde. Het zijn mensen, Lieke,
net zoals jij en ik, vroeger of later
weten ze dat ze moeten gaan, of anders
wijzen de andere politici

ze wel de uitgang. Of de kranten. Dichters
hoeven niet die arena in te gaan.

Ze moeten in het echte leven staan.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Galathea

  Galatea Fresco van Rafaël in de Villa Farnesina Ze voelt geen spoor van schaamte, ze vertrouwt erop dat het rode gewaad dat uit het niets tevoorschijn is gefladderd, de heerlijke zeelucht in waar ze in baadt, met zijn overdadige plooien haar pudenda met het kroezig bruine haar wel zal behoeden voor onkies gestaar. Dus balanceert ze onbekommerd op haar schelp, haar koets, en houdt een grijnzend span dolfijnen spelenderwijs in de hand. Achter haar steekt een triton zijn bazuin, naast haar wordt haar gezelschap aangerand, maar ze lacht opgetogen – tot het tot haar doordringt hoe er, onder haar, vanuit het schuim dat aan haar voeten wordt gekarnd, (het lijkt wel sperma!) zeemonsters, obsceen, en lacherig van wellust, zich te goed doen aan de aanblik van haar spleet. Onthutst grijpt ze in het niets, probeert ze om hare roze naaktheid beter te bedekken. Is het dan wáár dat alles draait om seks, denk je verslagen, is haar levenslust niet gewoon wat je dacht, is haar gebaar, haar hoofse glim
Meer lezen

Goethe

Wandelaars nachtlied Wanderers Nachtlied Rust in de hoogten, stilte alom in de lucht, onder de bomen drijft geen zucht van een briesje voorbij, de vogeltjes maken geen leven, wacht maar, nog even, dan rusten ook wij. Stille zee en voorspoedige vaart Meeresstille und glückliche Fahrt Meeresstille. Tiefe Stille herrscht im Wasser, Ohne Regung ruht das Meer, Und bekümmert sieht der Schiff Glatte Fläche rings umher. Keine Luft von keiner Seite, Todes-Stille fürchterlich. In der Ungeheuern Weite Reget keine Welle sich. Glückliche Fahrt Die Nebel zerreissen, Auf einmal wirds helle, Und Aeolus löset Das ängstliche Band. Es säuseln die Winde, Es rührt sich der Schiffer Geschwinde! Geschwinde! Es theilt sich die Welle, Es naht sich die Ferne, Schon seh’ ich das Land. Windstilte Diepe stilte op het water, onbeweeglijk ligt de zee, en beklemd de schipper ziet de weidse vlakte om zich heen.   Doodse stilte heerst alom, geen briesje dat de golven veegt, in de wezenloze leegte is er niets dat zich
Meer lezen

Is dat de weg?

  Is dat de weg Het kapittel van de dom van Arezzo aan Piero della Francesca, n.a.v. diens fresco in het portaal Voor ultramarijn hebben we je veertien dukaten betaald, voor verguldsel dertig, en voor je vakmanschap, je veelgeprezen pintura , nog een keer dertig. Dat je ons daarvoor trakteert op een fresco zonder ultramarijn, zonder goud, het zij zo. Maar dat je ons deze boerentrien met haar laatdunkende mond, en de stank van het erf nog om zich, probeert te verkopen voor Magdalena - dat is echt the limit! Je staat bekend als een knap mensenkenner, Piero, en dat je je opdrachtgevers weet te bespelen, dat zien we wel. Maar je zou met al die mensenkennis moeten begrijpen dat men het kerkvolk, dat wil, dat moet worden gesticht niet zo maar deze versie van de boetvaardige zondares voor kan zetten: een heilige in de gestalte van de hooghartige trut die hun zoon nog vorige week een blauwtje liet lopen!  Gewatteerd Piero della Francesca, Madonna del parto M
Meer lezen

Je minnaar is van papier

India 1942 Susan Wooldridge speelt Daphne Manners in de tv-film The jewel in the crown Het model van je japon maakt je overmatig breed in de schouders, een tedere bokser, je beweegt je bovenlichaam nauwelijks, maar draait je hoofd voortdurend alle kanten op en kijkt met fletsblauwe, bijziende ogen naar het koloniale gekrioel van mensen. Bloemblaadjes regenen uit de bomen. Je minnaar is van papier. (1984) Temple d'Amalthée Frederik de Grote, 1732 1. In het eerste schorre hijgen van de ochtend speel ik met mijn bediende Federsdorf dwarsfluitduetten, in mijn park in Ruppin - mijn Temple d'Amalthée. Onverbiddelijk, onweerstaanbaar lokt onze muziek de herten uit het bos. Ze zien ons staan in onze stenen schulp: mij klein, onrustig, door en door verdorven; hem lang en blond en zwijgzaam; ingetogen; intelligent... Een kobold naast een mens. Walgelijk! Maar soms spelen we als goden. 2. August de Sterke, le roi de Pologne , die er in al zi
Meer lezen

Fontana

 Fontana Afdalen naar Trastevere   Fontein in muur, volmaakte roos! Je hart leeft op en je vermaakt je dagenlang   met scherp te schieten in het natte park. Ieder schot raakt de schil, zilverpapier   schittert krampachtig tussen stam en blad. De kolonel speelt het spel grijnzend mee. Miss Scarlett steekt haar handen uit en streelt je al zo lang, zo lang verlangend vlees. Bij de rivier ben je nog nooit geweest.   Afdalend naar het centrum van Trastevere kom je iedere dag een fontein tegen die in een muur gemetseld is. Je raakt verstrikt in allerlei spelletjes. Chinese vrouwen op het St. Pietersplein in Rome Jonge Chinese vrouwen zijn zo slank als riet, hun botjes zijn zo broos als glas, gekwebbel is iets wat ze doen naar hartenlust.   Wat zijn ze ontzettend mooi! Ze zijn wit porselein onder make-up. Ze lachen allerliefst terwijl ze schermen met hun selfiestick,   hun leven is een lopend feest. Tot ze zich door een Xi Jinping of een of andere andere bruut moeten laten bevruchten. Met   b
Meer lezen

Goedemorgen, hekje

  Goede morgen hekje Geboren in het gure jaar 1947 en opgegroeid in de jaren vijftig, kind van kurklak en eau de toilette,   wat moet ik doen als op mijn nadering het hekje al openklikt: “Goede morgen meneer Huitinga.”   Zeg terug: “Goede morgen hekje.” zeg: “Lekker weertje.” Maar hou verder voor alle zekerheid je mond.   2018   Tijdgeest Ik deed het ook, ik maakte nepaccounts en vulde die met gunstige recensies: “Huitinga is een fijnbesnaard persoon, je kunt met Huitinga verstandig praten.   Hij is schoon op zichzelf, je kunt de nachos uit zijn oksels eten. Als hij zich niet alle dagen scheert is dat omdat hij modelievend is en speels.”   Ik was naïef en te ambitieus, ik liet me al te graag complimenteren. Ik had een grote bek. Als ik lid van de VVD was, liet ik me royeren.   April 2018   Zwaluwen “Tja,” zeg je weifelend, en je kijkt in de spiegel aan de liftwand. Het fineer heeft zichtbaar pas een schoonmaakbeurt gehad. “Tja, lastig hoe je je moet kleden bij   dit weer.” “Hm,” zegt z
Meer lezen

Schimmelpenninck

  Carrière Zelfs Rutger Schimmelpenninck, altijd zo bedaard, zo goedgemutst, zo welbespraakt, was niet in staat om de herzieningsdrang van Bonaparte te pareren. Dus werd hij herzien, herzien en weer herzien:   Ambassadeur en onderhandelaar, raadspensionaris in Den Haag en na een jaar met compliments geremplaceerd door Lodewijk Napoleon, de broer.   Benoemd tot Chevalier de France, dat wel. Halfblind, maar toch nog altijd zo bedaard, zo welbespraakt, zo goedgemutst, zo glad, dat hij in 1825 al weer zitting in de Eerste Kamer had.
Meer lezen

In dit nieuwe jaar

  In dit nieuwe jaar 2014 De JSF heeft zich ontwikkeld naar een nieuw niveau, is haaiachtig geworden. Defensie toont gelikte filmpjes waar het lijkt of hij vrijwel zonder geluid op weg is door een straat van witte wolken. De firma Lockheed heeft het voor elkaar: ze overstelpen ons met prachtsystemen, die ver aan onze wensen zijn ontstegen, die ons kunnen bestoken met een regen van tegenslagen in dit nieuwe jaar. In 2020 is de naam Joint Strike Fighter door kostenoverschrijdingen en twijfel aan kwaliteit enigszins in diskrediet geraakt en vervangen door het neutrale f35.    Couponkorting Met Máxima in een cabriolet, de bronzen klokjes van haar stem. Ik heb hier eigenlijk niet om gevraagd, ik ben niet uit op dit soort avonturen, maar   de zon kijkt bikkelhard in haar blouson En we hebben nu eenmaal die coupon. . Ze toont me haar perfect gepoetste tanden, en weg zijn we, op weg naar verre landen. Protestbijeenkomst in het stadsplantsoen Protestbijeenkomst in het stadsplantsoen. Terwijl ee
Meer lezen

Causeries Goethesques

Vier gedichten op basis van Eckermanns Gespräche mit Goethe Een passende kerker “Beaumarchais, een bizarre figuur. Beaumarchais ja, de man van de Figaro. Heel bizar. Intrigant, speculant, advocaat. Bezéten van recht, of beter gezegd van processen. Dit is de achttiende eeuw he. U weet dat hij stierf net voor de eeuwwende? De verlichting ja. Alles, dit huis, deze kamer, zelfs het licht van die brave zon, danken we aan dat tijdperk, dat beste van alle tijdperken. Maar om op Beaumarchais terug te komen, een uiterst bizarre figuur. Leest u toch zijn Mémoires. U weet dat hij eens, na een verloren proces, op zijn weg naar buiten, al weer een geschil had? Over een kwestie van voorrang. Ja, op de trap meen ik, op de trap van het Palais de Justice. De man was onstuitbaar. Hij keerde dadelijk om voor een aanklacht. Én won zijn proces. Hij bezocht me dikwijls, toen ik nog jong was. In dromen. Maar toch. Te gevaarlijk. Het leek me verstandig, hem op te sl
Meer lezen