Gedichten

  Galatea Fresco van Rafaël in de Villa Farnesina Ze voelt geen spoor van schaamte, ze vertrouwt erop dat het rode gewaad dat uit het niets tevoorschijn is gefladderd, de heerlijke zeelucht in waar ze in baadt, met zijn overdadige plooien haar pudenda met het kroezig bruine haar wel zal behoeden voor onkies gestaar. Dus balanceert ze onbekommerd op haar schelp, haar koets, en houdt een grijnzend span dolfijnen spelenderwijs in de hand. Achter haar steekt een triton zijn bazuin, naast haar wordt haar gezelschap aangerand, maar ze lacht opgetogen – tot het tot haar doordringt hoe er, onder haar, vanuit het schuim dat aan haar voeten wordt gekarnd, (het lijkt wel sperma!) zeemonsters, obsceen, en lacherig van wellust, zich te goed doen aan de aanblik van haar spleet. Onthutst grijpt ze in het niets, probeert ze om hare roze naaktheid beter te bedekken. Is het dan wáár dat alles draait om seks, denk je verslagen, is haar levenslust niet gewoon wat je dacht, is haar gebaar, haar hoofse glim

Ketjen De Volkskrant 18 oktober 2023 Roestige fietsen, met en zonder mand, en een verlengde deux-chevaux, we zijn weer echt in Amsterdam, waar eigenwijs- heid hoogtij viert.                              Stoeptegels schots en scheef, en lange plassen, aan de overkant bespringt een chemische fabriek de sky met pluimen grauwe rook: de dood gaat hier vermomd als een metalen fabeldier. Maar de bewoners hebben geen vertrouwen: het stadsdeel mag noch zal hier huizen bouwen. Zeeburgereiland, januari 2022 Een rave, een feestje in een politiebureau in aanbouw. Overdreven lachende jonge vrouwen met topjes, en zweet van honderd mannenlijven, de disc-jockey kronkelt als satan voor zijn mengpaneel. Buiten staat, net nog in de discodreun, politiepersoneel in zwart en geel te blauwbekken. Het busje dat hen heeft gebracht ronkt zachtjes mee, de ruitenwissers bewegen in de intervalstand. Mistig. Mistig. De straatverlichting is beslagen. Omstanders staan, hand in de zak, te praten. Verderop, aan de gev

  Is dat de weg Het kapittel van de dom van Arezzo aan Piero della Francesca, n.a.v. diens fresco in het portaal Voor ultramarijn hebben we je veertien dukaten betaald, voor verguldsel dertig, en voor je vakmanschap, je veelgeprezen pintura , nog een keer dertig. Dat je ons daarvoor trakteert op een fresco zonder ultramarijn, zonder goud, het zij zo. Maar dat je ons deze boerentrien met haar laatdunkende mond, en de stank van het erf nog om zich, probeert te verkopen voor Magdalena - dat is echt the limit! Je staat bekend als een knap mensenkenner, Piero, en dat je je opdrachtgevers weet te bespelen, dat zien we wel. Maar je zou met al die mensenkennis moeten begrijpen dat men het kerkvolk, dat wil, dat moet worden gesticht niet zo maar deze versie van de boetvaardige zondares voor kan zetten: een heilige in de gestalte van de hooghartige trut die hun zoon nog vorige week een blauwtje liet lopen!  Gewatteerd Piero della Francesca, Madonna del parto M