Transit

 Treinreizen in 2018 

Op het station van Duisburg

Op het station van Duisburg is het dak
gemaakt van kippengaas. De regen valt
met lange, koude druppels binnen en
de trein glijdt langs het perron. Met een knop
 
proberen we verkleumd ons toegang te
verschaffen tot de eerste klas. Maar zie,
daar rijst een conducteur met kort blond haar
steil overeind op in deur. Hij is
 
tot elke hulp bereid. We deinzen terug.
We aarzelen. We zeggen: “Nee, o nee.
Nee, conducteur, we willen nog niet mee.
We hebben hier nog zoveel werk te doen,
 
we hebben nog zoveel catwalks te lopen,
tegels te kopen, tegels te verkopen...”
Maar conducteur trekt zich er niets van aan.
De koffers worden op de trein gedaan.
 
Ze worden, stipt volgens de regels, met
een bons naast onze plaatsen neergezet. 

München

…Onwerkelijke stad.
's Ochtends, onder de bruine mist van een winterdag,
stroomde een menigte over London Bridge, zo veel,
ik wist niet dat de dood er zo veel had weggenomen…
T.S. Eliot, De woestenij
 
Myriaden mensen
Hij glipt door Midden-Duitsland heen, de trein,
langs Frankfort aan de Main, naar München toe,
achtervolgd door zwarte buienfronten
die woest over de heuvels rollen zonder
 
hem in te halen. Op het eindstation
zijn alle conducteurs verdwenen, maar
overal staan ellenlange treinen
te snuiven tegen de perrons.
 
En myriaden mensen die gedwee
wachten op wat de borden melden. Op
het minste teken pakken ze hun spullen
en stappen in de trein naar plekken waar
 
je voor geen geld ter wereld heen zou willen…

Blaasorkest

Onder de winkelpuien aan de kop
van het station marcheert een klein orkest,
hun uniformen hemelsblauw en wit
 
met zilveren beleg. Ze spelen liefst
keiharde blaasmuziek. De dirigent
haalt verontschuldigend zijn schouders op
 
tegen verkopers in de winkeldeuren
wanneer hij een glas bier aanpakt. Hij kent
 
zijn mannen, is aan het lawaai gewend. 

Grand café

Zelf zitten we aan de rand van het station
urenlang in een zweterig café
vol kortgebroekte, kortgerokte mensen:
 
slaapdronken mannen, dirndlmeisjes met
borsten die bijna uit hun blouses springen.
 
Wat zijn ze jong! Wat zijn ze goedgebekt!
We zingen schaamteloos de schlagers mee,
 
maar denken: conducteur, o conducteur,
hoe lang nog voordat onze trein vertrekt? 

Roma San Pietro

Tegen de tijd dat we in Rome zijn
(een nachtlang zitten zonder slaap en ziek
zonder een duidelijke oorzaak, met
 
in het raam enkel spiegelbeelden van
onszelf en in een verre verte lichten
op hellingen) zijn we van ieder greintje
 
zelfvertrouwen ontdaan. Termini is
oorlogsgebied van onkruid, wit beton:
de eindeloze stoepen waar we ons
 
als kinderen al verveelden. Tuscolana.
Trastevere. En onder het station
San Pietro, in de tunnel, miliciens
 
die tot de tanden zijn bewapend maar
niet streng. Ze maken lui gebaren met
de loop van hun automatisch geweer.
 
Loopt u maar door.
Komt u maar niet meer weer. 


Een pdf is op te vragen bij Jos Houtsma.
Meer poëzie op het gedichtenblogLees ook de lofzang op Nederland: Zwanen van Nederland.
Ook als blog beschikbaar zijn memoires uit een andere wereld:  Een bijdrage aan de strijd en TerrorismebestrijdingEn een vertaling van het aangrijpende De dame van de camelia's van Alexandre Dumas fils.
Jos Houtsma op DBNL
De stem en de pen

Reacties

Populaire posts van deze blog

Rimbaud

Is dat de weg?

Actueel