Vier uur
Vier uur
Jonge mannen die elkaar ontmoeten op een plein in een grote Italiaanse stad.De voorstelling speelt zich af op het plein.
Op het ballet van de autodeuren – vleugels
die in hun hengsels openslaan – volgt
de entree van de helden. Achilles
schudt Patroclus de hand. Odysseus grijnst
tevreden. Alles wat gebeurt, heeft hier
een diepere betekenis. Als ze
zich opstellen naast hun voitures, sneven
de duiven op de fontein en het water
kletst in de schalen neer. Dan heft er een
van hen een arm. Kijk, daar!
Op de koperen wijzerplaat, hoog
boven de auto's, vangt
de grote wijzer het licht van vier uur.
Bij de oversteekplaatsen van de Jordaan
In hun strakkijkende portierenspiegelt zich een vlucht duiven: dons
tegen een hemel van donkere lak.
En vrouwen die elkaar vluchtig kussen,
op straat, sjibbolets uitwisselen.
Net als zijzelf. Ze leven stijlvol, in
een pandemonium, akkoord, maar met
de sjaal consequent over één schouder en
vier vingers in de zak van het colbert.
David Bowie al jaren hun idool,
en tussen hun lippen een sigaret.
Of is het al de loop van een pistool?
Rechters 12,6: [Ze] zeiden: “Zeg eens ‘sjibbolet’. Sprak hij het verkeerd uit en zei hij ‘sibbolet’, dan grepen ze hem vast en doodden hem bij de oversteekplaatsen van de Jordaan.”
Als een non
Ingetogen als een non in de huerta,met een boek op haar schoot, niet om te lezen,
maar om te dommelen boven de wonden
die ze heeft toegebracht aan Santa Teresa.
Als een non in de huerta, wachtend, het
geflikker van de schaduw op haar ogen
en haar boek openliggend op haar knieën.
Achter de muur, geknetter van motoren,
en het geluid van autobanden op
kasseien, overslaande kinderstemmen.
Als een non in de huerta. Ingetogen.
De kloostertuin is in werkelijkheid een park, in Granada als ik me goed herinner. Teresa van Avila was niet zelf gewond: ze raakte in extase door contemplatie van de verwondingen van Jezus.
Wat er kon
Castellamare, maart 2012
We klikken de tuinstoelen in het slot
en hangen heel de dag besluiteloos
achterover in de hoogdravende zon,
onder een boze wind die zich verwart
in de haren van de mimosa. Als
het avond wordt, kraken de palmen, en
buigen de cipressen bijna tot de grond.
De glazen op de tafel zijn beslagen,
de kou gaat tot het bot, terwijl we ons
tussen de kaarten en de folders van
allang verlopen bezienswaardigheden
blijven beraden over wat er kon.
_______________________________
Een pdf is op te vragen bij Jos Houtsma
Meer poëzie op het gedichtenblog. Lees ook de lofzang op Nederland: Zwanen van Nederland .
Ook als blog beschikbaar memoires uit een andere wereld: Een bijdrage aan de strijd en Terrorismebestrijding. En een vertaling van het aangrijpende De dame van de camelia's van Alexandre Dumas fils.
Jos Houtsma op DBNL
Jos Houtsma op DBNL
Reacties
Een reactie posten