Een onherbergzaam land, Amerika

Amerika
Andrella
Aspiraties
Basia
Baudelaire
Bijzettingen
Break on through
Brocéliande
Bruin suiker (Stones)
Causeries Goethesques
Centrifuge
Dames enkelspel
De dood van Marat
De ultieme ober
Definitely chinese
Dienstbaarheid
Dieren der democratie
Doodeenvoudig
Door de syrische sneeuw
Droomgedichten
Droomgedichten II
Duivenmelker
Een diepe rilling
Eenzaamheid
Emblemata
Enter the dragon
Fontana
Gimme shelter
Goden
Goedemorgen, hekje
Goethe
Güterbahnhof
Heel precies
Het boek van de wereld
In dit nieuwe jaar
Istanboel
Je minnaar is van papier
Kolk van Kiezenbrink
Koninginnedag in Vechten
Kringloop
Lentebuien
Liederen van de dar
Linkerhand
Madonna
Met grote hanenpoten
Mr. Potatohead
Mystieke meren
Net vrij uit de gevangenis
Oldenburger Wal
Onkenbaar
Ontstaat ambtenaarschap
Op reis
Orfeus' hofstoet
Over liefde praten
Overtocht
Palermo
Petrarca
Points de vue
Présence
Prinsjesdag
Reizigster
Rimbaud
Schimmelpenninck
Seizoenen
Situations
Sleep & poetry
Teólogos
Tevreden
Transit
Tweelingen
Vaart
Van bovenlicht naar bovenlicht
Venetiaanse epigrammen
Verlaine
Vier uur
Vlieguren
Waarheid
Wereldorde
Yoko
Zakelijk
Zeven zuilen
Zomer in de stad
Zomergedichten
Zuchtend
Zwarte wijn


Amerika

Een benzinepomp, een bank, een bioscoop
en een hotel met een houten veranda
en oleanderhagen. In de verte
rijst een kleine, spitse kerktoren op.

Twee fonkelende limousines, grote
vinnen, smetteloos chroom, ze zuigen
geluidloos weg, naar links en rechts.

Op de stoep aan de overkant staan stom-
verbaasde mensen toe te kijken, hoe aan
een vlaggenstok een vlag gehesen wordt

met sterren en strepen. Amerika.

Los Angeles

Indianen op zwarte skeelers,
Amerika's hogeschoolrijders, scheren
met ondoorgrondelijke gezichten
langs volgeschreven muren.

Vakbondsofficials schudden hartelijk
handen van onbekenden. Politiemannen
laten revolvers uit hun holster vallen
en schieten bliksemsnel de wijzers van

de klok. Het is vier uur. De zon staat aan
een blauwe hemel met spierwitte wolken.
Hier staat de tijd stil.
Hier blijft de tijd staan.

De eerste strofe zelf gezien; daarna visioenen.

New York

In de hitte van de middag lopen
twee oudere mensen met camera
en cassetterecorder over straat.

Je zit veilig in het badkamerraam
en ziet hoe ze een foto maken van
een mooie Toyota Corolla

op de parkeerplaats, snoep uitdelen aan
de kinderen en naar hun namen vragen
met gezichten waaruit niets is op te maken.

Jaren tachtig. New York, maar de parkeerplaats aan de Korenbloemstraat in Nieuwegein klinkt ook mee.

Saturn

De betrouwbare geur van kunststof, en 
een airco die brulde als een leeuw
in de vochtige hitte van Key Largo,
en op het bonkige asfalt 
dansende wielen. 

Maar al voorbij, al weer eeuwen 
prijsgegeven aan de vergetelheid, 
net als jij, net als ik. Geen pelikanen
boven de eilanden, geen bruine dolfijnen 
in een opgewonden bruisende zee. 

In Key West, in koloniale landhuizen,
wachten de meisjes tot de regen voorbij is.

Wij, kromme ruggen, natte haren, harken
tuinafval bij elkaar, terwijl op straten
die elkaar in de oneindigheid kruisen,
auto's van onbekende merken rijden. 

Juli 2004.

Marilyn

De dood van Norma Jeane Mortenson, augustus 1962

De kleuren van 1962 zijn
meedogenloos verkleurd,
alles is naar geel en paars getrokken, en
de palmen broze schaduwen voor de branding.

Alles spant samen om wat er gebeurd
is onachterhaalbaar te maken:
het opgewonden pratende publiek
dat samendromt om de ambulance,
de grove cops, een louche psychiater
die uit zijn ooghoek met een harde kop
zijn kansen taxeert op postume glorie.

En in het casino gesticuleert
Sam Giancana met een biljartkeu.
Peter Lawford is weliswaar de zwager
van Mister President, maar blijft, ijskoud,
behoedzaam grijnzend, handpalmen omhoog,
terwijl hij kauwgum kauwt,

ronddrentelen als de man in de schaduw.
Dit zijn de kleuren van 1962. 
Wat ooit als comedy bedoeld 
was, wordt, terwijl de avond valt,
door ruwe bijgeluiden overspoeld. 

Zwarte gaten

Een onherbergzaam land, Amerika,
met asfaltwegen over dode vlaktes
waarop Amerikaanse auto’s rijden.

En in Chicago natte sneeuw. Geen hond
op straat, en nergens flarden van muziek
uit openstaande ramen. Somber loop

je langs donkere muren, handen in
de zakken grijpend, kraag hoog opgeslagen.
Op een binnenplaats met besneeuwde vans

vind je je eigen voetstappen terug,
een spoor, een slordig snoer van zwarte gaten.

Een onherbergzaam land, Amerika.

Subterranean home sick blues


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Galathea

  Galatea Fresco van Rafaël in de Villa Farnesina Ze voelt geen spoor van schaamte, ze vertrouwt erop dat het rode gewaad dat uit het niets tevoorschijn is gefladderd, de heerlijke zeelucht in waar ze in baadt, met zijn overdadige plooien haar pudenda met het kroezig bruine haar wel zal behoeden voor onkies gestaar. Dus balanceert ze onbekommerd op haar schelp, haar koets, en houdt een grijnzend span dolfijnen spelenderwijs in de hand. Achter haar steekt een triton zijn bazuin, naast haar wordt haar gezelschap aangerand, maar ze lacht opgetogen – tot het tot haar doordringt hoe er, onder haar, vanuit het schuim dat aan haar voeten wordt gekarnd, (het lijkt wel sperma!) zeemonsters, obsceen, en lacherig van wellust, zich te goed doen aan de aanblik van haar spleet. Onthutst grijpt ze in het niets, probeert ze om hare roze naaktheid beter te bedekken. Is het dan wáár dat alles draait om seks, denk je verslagen, is haar levenslust niet gewoon wat je dacht, is haar gebaar, haar hoofse glim
Meer lezen

Goethe

Wandelaars nachtlied Wanderers Nachtlied Rust in de hoogten, stilte alom in de lucht, onder de bomen drijft geen zucht van een briesje voorbij, de vogeltjes maken geen leven, wacht maar, nog even, dan rusten ook wij. Stille zee en voorspoedige vaart Meeresstille und glückliche Fahrt Meeresstille. Tiefe Stille herrscht im Wasser, Ohne Regung ruht das Meer, Und bekümmert sieht der Schiff Glatte Fläche rings umher. Keine Luft von keiner Seite, Todes-Stille fürchterlich. In der Ungeheuern Weite Reget keine Welle sich. Glückliche Fahrt Die Nebel zerreissen, Auf einmal wirds helle, Und Aeolus löset Das ängstliche Band. Es säuseln die Winde, Es rührt sich der Schiffer Geschwinde! Geschwinde! Es theilt sich die Welle, Es naht sich die Ferne, Schon seh’ ich das Land. Windstilte Diepe stilte op het water, onbeweeglijk ligt de zee, en beklemd de schipper ziet de weidse vlakte om zich heen.   Doodse stilte heerst alom, geen briesje dat de golven veegt, in de wezenloze leegte is er niets dat zich
Meer lezen

Is dat de weg?

  Is dat de weg Het kapittel van de dom van Arezzo aan Piero della Francesca, n.a.v. diens fresco in het portaal Voor ultramarijn hebben we je veertien dukaten betaald, voor verguldsel dertig, en voor je vakmanschap, je veelgeprezen pintura , nog een keer dertig. Dat je ons daarvoor trakteert op een fresco zonder ultramarijn, zonder goud, het zij zo. Maar dat je ons deze boerentrien met haar laatdunkende mond, en de stank van het erf nog om zich, probeert te verkopen voor Magdalena - dat is echt the limit! Je staat bekend als een knap mensenkenner, Piero, en dat je je opdrachtgevers weet te bespelen, dat zien we wel. Maar je zou met al die mensenkennis moeten begrijpen dat men het kerkvolk, dat wil, dat moet worden gesticht niet zo maar deze versie van de boetvaardige zondares voor kan zetten: een heilige in de gestalte van de hooghartige trut die hun zoon nog vorige week een blauwtje liet lopen!  Gewatteerd Piero della Francesca, Madonna del parto M
Meer lezen

Je minnaar is van papier

India 1942 Susan Wooldridge speelt Daphne Manners in de tv-film The jewel in the crown Het model van je japon maakt je overmatig breed in de schouders, een tedere bokser, je beweegt je bovenlichaam nauwelijks, maar draait je hoofd voortdurend alle kanten op en kijkt met fletsblauwe, bijziende ogen naar het koloniale gekrioel van mensen. Bloemblaadjes regenen uit de bomen. Je minnaar is van papier. (1984) Temple d'Amalthée Frederik de Grote, 1732 1. In het eerste schorre hijgen van de ochtend speel ik met mijn bediende Federsdorf dwarsfluitduetten, in mijn park in Ruppin - mijn Temple d'Amalthée. Onverbiddelijk, onweerstaanbaar lokt onze muziek de herten uit het bos. Ze zien ons staan in onze stenen schulp: mij klein, onrustig, door en door verdorven; hem lang en blond en zwijgzaam; ingetogen; intelligent... Een kobold naast een mens. Walgelijk! Maar soms spelen we als goden. 2. August de Sterke, le roi de Pologne , die er in al zi
Meer lezen

Fontana

 Fontana Afdalen naar Trastevere   Fontein in muur, volmaakte roos! Je hart leeft op en je vermaakt je dagenlang   met scherp te schieten in het natte park. Ieder schot raakt de schil, zilverpapier   schittert krampachtig tussen stam en blad. De kolonel speelt het spel grijnzend mee. Miss Scarlett steekt haar handen uit en streelt je al zo lang, zo lang verlangend vlees. Bij de rivier ben je nog nooit geweest.   Afdalend naar het centrum van Trastevere kom je iedere dag een fontein tegen die in een muur gemetseld is. Je raakt verstrikt in allerlei spelletjes. Chinese vrouwen op het St. Pietersplein in Rome Jonge Chinese vrouwen zijn zo slank als riet, hun botjes zijn zo broos als glas, gekwebbel is iets wat ze doen naar hartenlust.   Wat zijn ze ontzettend mooi! Ze zijn wit porselein onder make-up. Ze lachen allerliefst terwijl ze schermen met hun selfiestick,   hun leven is een lopend feest. Tot ze zich door een Xi Jinping of een of andere andere bruut moeten laten bevruchten. Met   b
Meer lezen

Goedemorgen, hekje

  Goede morgen hekje Geboren in het gure jaar 1947 en opgegroeid in de jaren vijftig, kind van kurklak en eau de toilette,   wat moet ik doen als op mijn nadering het hekje al openklikt: “Goede morgen meneer Huitinga.”   Zeg terug: “Goede morgen hekje.” zeg: “Lekker weertje.” Maar hou verder voor alle zekerheid je mond.   2018   Tijdgeest Ik deed het ook, ik maakte nepaccounts en vulde die met gunstige recensies: “Huitinga is een fijnbesnaard persoon, je kunt met Huitinga verstandig praten.   Hij is schoon op zichzelf, je kunt de nachos uit zijn oksels eten. Als hij zich niet alle dagen scheert is dat omdat hij modelievend is en speels.”   Ik was naïef en te ambitieus, ik liet me al te graag complimenteren. Ik had een grote bek. Als ik lid van de VVD was, liet ik me royeren.   April 2018   Zwaluwen “Tja,” zeg je weifelend, en je kijkt in de spiegel aan de liftwand. Het fineer heeft zichtbaar pas een schoonmaakbeurt gehad. “Tja, lastig hoe je je moet kleden bij   dit weer.” “Hm,” zegt z
Meer lezen

Schimmelpenninck

  Carrière Zelfs Rutger Schimmelpenninck, altijd zo bedaard, zo goedgemutst, zo welbespraakt, was niet in staat om de herzieningsdrang van Bonaparte te pareren. Dus werd hij herzien, herzien en weer herzien:   Ambassadeur en onderhandelaar, raadspensionaris in Den Haag en na een jaar met compliments geremplaceerd door Lodewijk Napoleon, de broer.   Benoemd tot Chevalier de France, dat wel. Halfblind, maar toch nog altijd zo bedaard, zo welbespraakt, zo goedgemutst, zo glad, dat hij in 1825 al weer zitting in de Eerste Kamer had.
Meer lezen

In dit nieuwe jaar

  In dit nieuwe jaar 2014 De JSF heeft zich ontwikkeld naar een nieuw niveau, is haaiachtig geworden. Defensie toont gelikte filmpjes waar het lijkt of hij vrijwel zonder geluid op weg is door een straat van witte wolken. De firma Lockheed heeft het voor elkaar: ze overstelpen ons met prachtsystemen, die ver aan onze wensen zijn ontstegen, die ons kunnen bestoken met een regen van tegenslagen in dit nieuwe jaar. In 2020 is de naam Joint Strike Fighter door kostenoverschrijdingen en twijfel aan kwaliteit enigszins in diskrediet geraakt en vervangen door het neutrale f35.    Couponkorting Met Máxima in een cabriolet, de bronzen klokjes van haar stem. Ik heb hier eigenlijk niet om gevraagd, ik ben niet uit op dit soort avonturen, maar   de zon kijkt bikkelhard in haar blouson En we hebben nu eenmaal die coupon. . Ze toont me haar perfect gepoetste tanden, en weg zijn we, op weg naar verre landen. Protestbijeenkomst in het stadsplantsoen Protestbijeenkomst in het stadsplantsoen. Terwijl ee
Meer lezen

Causeries Goethesques

Vier gedichten op basis van Eckermanns Gespräche mit Goethe Een passende kerker “Beaumarchais, een bizarre figuur. Beaumarchais ja, de man van de Figaro. Heel bizar. Intrigant, speculant, advocaat. Bezéten van recht, of beter gezegd van processen. Dit is de achttiende eeuw he. U weet dat hij stierf net voor de eeuwwende? De verlichting ja. Alles, dit huis, deze kamer, zelfs het licht van die brave zon, danken we aan dat tijdperk, dat beste van alle tijdperken. Maar om op Beaumarchais terug te komen, een uiterst bizarre figuur. Leest u toch zijn Mémoires. U weet dat hij eens, na een verloren proces, op zijn weg naar buiten, al weer een geschil had? Over een kwestie van voorrang. Ja, op de trap meen ik, op de trap van het Palais de Justice. De man was onstuitbaar. Hij keerde dadelijk om voor een aanklacht. Én won zijn proces. Hij bezocht me dikwijls, toen ik nog jong was. In dromen. Maar toch. Te gevaarlijk. Het leek me verstandig, hem op te sl
Meer lezen