Er trekt een diepe rilling door de dijken

Over de haarkleur

“Elke haarkleur op zich
veroorzaakt een zekere on-
volmaaktheid. 

Daarom zeggen we: God
behoede ons voor
een zwartharige Duitser, of 

een blonde Spanjaard, of voor
een Hollander, wat zijn

haarkleur ook mag zijn.” 

G. Barletta ofm


Een roodgelakte hemel 

Een roodgelakte hemel boven Leiden. 
Vuurwerkmakers draaien zich om in bed,
kale museummedewerkers maken
de kas op voor de deuren opengaan.

Je manoeuvreert vliegensvlug door de straten,
tot waar, onder een billboard, lang voordat
het tijd is voor de koffie, Leidse dames
bonbons zitten te eten uit een doos. 

Een roodgelakte hemel boven Leiden.
De dageraad vertoont zijn kunsten met
alle bravoure die je kunt verwachten.

De wind buldert over de koude grachten.

Lisse  

April 2012

De klokken van de kerk worden geluid. 
De bruiloftsgasten staan met stralende ogen
te kijk op het dek van een platboomschuit.

De bruidegom, nerveus en opgetogen,
met een gul gebaar schenkt het landschap uit:

percelen naast percelen naast percelen
die kuis achter een haag van populieren
de waarheid van hun verdwijnpunt verhelen.

Met de strengheid van hun patronen vieren
de vaarten de verbeelding van de bruid. 

De zee en trage meeuwen in de zon 

De zee en trage meeuwen in de zon
en groezelig zand waarin je als een kleine,
gezette koningin je stappen zet, 

jouw stempel op de wereld, jouw ticket
voor het domein van de werkelijkheid.
Dan vlijt een nieuwe golf zich op het strand.
De vogels barsten uit in boos gekrijs. 

De zee, de zee en de omfloerste zon
die onverschillig op de schelpen schijnt.

Kersen eten in 1991

In de boomgaard van dat jaar waren de kersen
niet zoet, Frida, maar ik liet me

niet kennen: als een drieste musketier
leunde ik tegen een boomstam, mijn benen

over elkaar geslagen, mijn neus vooruit
Mijn rug deed pijn, mijn knieën knikten, maar

tartend spuugde ik de pitten van mijn lippen:
kogels in het wulpse vlees van de wereld.

Een windje uit het oosten

1. 

Vandaag varen in Giethoorn. Op een plas
ter diepte van een soepbord draaien we
het gas ongenadig open, zodat 

een hekgolf van gesmolten lood naar links
en rechts ten hemel rijst. Er waait
een lichte bries, een windje uit het oosten, 

waarin we ons met tepels van geweld
aan de uitgehongerde kijkers tonen. 

2. 

En in de rietkraag baden de najaden
in natte zwarte badpakken en roze. 

Ze woelen met hun tenen in de modder
en leggen waterlelies op hun hoofden
terwijl ze door hun blonde wimpers kijken. 

We draaien het gas ongenadig open.
Een lichte bries, een windje uit het oosten.
Er trekt een diepe rilling door de dijken. 

Wat hebben ze te praten

tussen Nijkerk en Harderwijk
Van vogels zijn de Randmeren vergeven, van
meeuwen, aalscholvers en kwade zwanen
en duizend ganzen die het gras begrazen
geflankeerd door hun onverschillige schapen.

De windturbines in de verte malen
dreigende regenluchten, maar voorlopig
is het nog droog. “We moesten nodig praten”,
beweert hij, maar wat hebben ze te praten?

Ze lopen langs een sloot. Ze bukt zich en
ze raapt een steentje op waar ze verstrooid
aan likt voor ze het weggooit in het water.
Dan wordt het avond. Ver weg, in het oosten,

vechten de lichtbundels van autolampen.Dronken
soldaten met lukrake zwaarden.

Ambre solaire aan het IJsselmeer

Logge lichamen maar wel goed geschapen
flikflooien in de schaduw van de bosjes.

En hoe ze met factor vijftig elkaar
joviaal op de schouder kletsen voor ze

gaan zwemmen. En een onbeschaamde zon
rimpelt het bruinige kleed van het water,

tot aan de einder, tot voorbij de einder,
tot voorbij de horizon, tot waar ze later 

die middag weer in elkaars armen slapen.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Galathea

  Galatea Fresco van Rafaël in de Villa Farnesina Ze voelt geen spoor van schaamte, ze vertrouwt erop dat het rode gewaad dat uit het niets tevoorschijn is gefladderd, de heerlijke zeelucht in waar ze in baadt, met zijn overdadige plooien haar pudenda met het kroezig bruine haar wel zal behoeden voor onkies gestaar. Dus balanceert ze onbekommerd op haar schelp, haar koets, en houdt een grijnzend span dolfijnen spelenderwijs in de hand. Achter haar steekt een triton zijn bazuin, naast haar wordt haar gezelschap aangerand, maar ze lacht opgetogen – tot het tot haar doordringt hoe er, onder haar, vanuit het schuim dat aan haar voeten wordt gekarnd, (het lijkt wel sperma!) zeemonsters, obsceen, en lacherig van wellust, zich te goed doen aan de aanblik van haar spleet. Onthutst grijpt ze in het niets, probeert ze om hare roze naaktheid beter te bedekken. Is het dan wáár dat alles draait om seks, denk je verslagen, is haar levenslust niet gewoon wat je dacht, is haar gebaar, haar hoofse glim
Meer lezen

Goethe

Wandelaars nachtlied Wanderers Nachtlied Rust in de hoogten, stilte alom in de lucht, onder de bomen drijft geen zucht van een briesje voorbij, de vogeltjes maken geen leven, wacht maar, nog even, dan rusten ook wij. Stille zee en voorspoedige vaart Meeresstille und glückliche Fahrt Meeresstille. Tiefe Stille herrscht im Wasser, Ohne Regung ruht das Meer, Und bekümmert sieht der Schiff Glatte Fläche rings umher. Keine Luft von keiner Seite, Todes-Stille fürchterlich. In der Ungeheuern Weite Reget keine Welle sich. Glückliche Fahrt Die Nebel zerreissen, Auf einmal wirds helle, Und Aeolus löset Das ängstliche Band. Es säuseln die Winde, Es rührt sich der Schiffer Geschwinde! Geschwinde! Es theilt sich die Welle, Es naht sich die Ferne, Schon seh’ ich das Land. Windstilte Diepe stilte op het water, onbeweeglijk ligt de zee, en beklemd de schipper ziet de weidse vlakte om zich heen.   Doodse stilte heerst alom, geen briesje dat de golven veegt, in de wezenloze leegte is er niets dat zich
Meer lezen

Is dat de weg?

  Is dat de weg Het kapittel van de dom van Arezzo aan Piero della Francesca, n.a.v. diens fresco in het portaal Voor ultramarijn hebben we je veertien dukaten betaald, voor verguldsel dertig, en voor je vakmanschap, je veelgeprezen pintura , nog een keer dertig. Dat je ons daarvoor trakteert op een fresco zonder ultramarijn, zonder goud, het zij zo. Maar dat je ons deze boerentrien met haar laatdunkende mond, en de stank van het erf nog om zich, probeert te verkopen voor Magdalena - dat is echt the limit! Je staat bekend als een knap mensenkenner, Piero, en dat je je opdrachtgevers weet te bespelen, dat zien we wel. Maar je zou met al die mensenkennis moeten begrijpen dat men het kerkvolk, dat wil, dat moet worden gesticht niet zo maar deze versie van de boetvaardige zondares voor kan zetten: een heilige in de gestalte van de hooghartige trut die hun zoon nog vorige week een blauwtje liet lopen!  Gewatteerd Piero della Francesca, Madonna del parto M
Meer lezen

Je minnaar is van papier

India 1942 Susan Wooldridge speelt Daphne Manners in de tv-film The jewel in the crown Het model van je japon maakt je overmatig breed in de schouders, een tedere bokser, je beweegt je bovenlichaam nauwelijks, maar draait je hoofd voortdurend alle kanten op en kijkt met fletsblauwe, bijziende ogen naar het koloniale gekrioel van mensen. Bloemblaadjes regenen uit de bomen. Je minnaar is van papier. (1984) Temple d'Amalthée Frederik de Grote, 1732 1. In het eerste schorre hijgen van de ochtend speel ik met mijn bediende Federsdorf dwarsfluitduetten, in mijn park in Ruppin - mijn Temple d'Amalthée. Onverbiddelijk, onweerstaanbaar lokt onze muziek de herten uit het bos. Ze zien ons staan in onze stenen schulp: mij klein, onrustig, door en door verdorven; hem lang en blond en zwijgzaam; ingetogen; intelligent... Een kobold naast een mens. Walgelijk! Maar soms spelen we als goden. 2. August de Sterke, le roi de Pologne , die er in al zi
Meer lezen

Fontana

 Fontana Afdalen naar Trastevere   Fontein in muur, volmaakte roos! Je hart leeft op en je vermaakt je dagenlang   met scherp te schieten in het natte park. Ieder schot raakt de schil, zilverpapier   schittert krampachtig tussen stam en blad. De kolonel speelt het spel grijnzend mee. Miss Scarlett steekt haar handen uit en streelt je al zo lang, zo lang verlangend vlees. Bij de rivier ben je nog nooit geweest.   Afdalend naar het centrum van Trastevere kom je iedere dag een fontein tegen die in een muur gemetseld is. Je raakt verstrikt in allerlei spelletjes. Chinese vrouwen op het St. Pietersplein in Rome Jonge Chinese vrouwen zijn zo slank als riet, hun botjes zijn zo broos als glas, gekwebbel is iets wat ze doen naar hartenlust.   Wat zijn ze ontzettend mooi! Ze zijn wit porselein onder make-up. Ze lachen allerliefst terwijl ze schermen met hun selfiestick,   hun leven is een lopend feest. Tot ze zich door een Xi Jinping of een of andere andere bruut moeten laten bevruchten. Met   b
Meer lezen

Goedemorgen, hekje

  Goede morgen hekje Geboren in het gure jaar 1947 en opgegroeid in de jaren vijftig, kind van kurklak en eau de toilette,   wat moet ik doen als op mijn nadering het hekje al openklikt: “Goede morgen meneer Huitinga.”   Zeg terug: “Goede morgen hekje.” zeg: “Lekker weertje.” Maar hou verder voor alle zekerheid je mond.   2018   Tijdgeest Ik deed het ook, ik maakte nepaccounts en vulde die met gunstige recensies: “Huitinga is een fijnbesnaard persoon, je kunt met Huitinga verstandig praten.   Hij is schoon op zichzelf, je kunt de nachos uit zijn oksels eten. Als hij zich niet alle dagen scheert is dat omdat hij modelievend is en speels.”   Ik was naïef en te ambitieus, ik liet me al te graag complimenteren. Ik had een grote bek. Als ik lid van de VVD was, liet ik me royeren.   April 2018   Zwaluwen “Tja,” zeg je weifelend, en je kijkt in de spiegel aan de liftwand. Het fineer heeft zichtbaar pas een schoonmaakbeurt gehad. “Tja, lastig hoe je je moet kleden bij   dit weer.” “Hm,” zegt z
Meer lezen

Schimmelpenninck

  Carrière Zelfs Rutger Schimmelpenninck, altijd zo bedaard, zo goedgemutst, zo welbespraakt, was niet in staat om de herzieningsdrang van Bonaparte te pareren. Dus werd hij herzien, herzien en weer herzien:   Ambassadeur en onderhandelaar, raadspensionaris in Den Haag en na een jaar met compliments geremplaceerd door Lodewijk Napoleon, de broer.   Benoemd tot Chevalier de France, dat wel. Halfblind, maar toch nog altijd zo bedaard, zo welbespraakt, zo goedgemutst, zo glad, dat hij in 1825 al weer zitting in de Eerste Kamer had.
Meer lezen

In dit nieuwe jaar

  In dit nieuwe jaar 2014 De JSF heeft zich ontwikkeld naar een nieuw niveau, is haaiachtig geworden. Defensie toont gelikte filmpjes waar het lijkt of hij vrijwel zonder geluid op weg is door een straat van witte wolken. De firma Lockheed heeft het voor elkaar: ze overstelpen ons met prachtsystemen, die ver aan onze wensen zijn ontstegen, die ons kunnen bestoken met een regen van tegenslagen in dit nieuwe jaar. In 2020 is de naam Joint Strike Fighter door kostenoverschrijdingen en twijfel aan kwaliteit enigszins in diskrediet geraakt en vervangen door het neutrale f35.    Couponkorting Met Máxima in een cabriolet, de bronzen klokjes van haar stem. Ik heb hier eigenlijk niet om gevraagd, ik ben niet uit op dit soort avonturen, maar   de zon kijkt bikkelhard in haar blouson En we hebben nu eenmaal die coupon. . Ze toont me haar perfect gepoetste tanden, en weg zijn we, op weg naar verre landen. Protestbijeenkomst in het stadsplantsoen Protestbijeenkomst in het stadsplantsoen. Terwijl ee
Meer lezen

Causeries Goethesques

Vier gedichten op basis van Eckermanns Gespräche mit Goethe Een passende kerker “Beaumarchais, een bizarre figuur. Beaumarchais ja, de man van de Figaro. Heel bizar. Intrigant, speculant, advocaat. Bezéten van recht, of beter gezegd van processen. Dit is de achttiende eeuw he. U weet dat hij stierf net voor de eeuwwende? De verlichting ja. Alles, dit huis, deze kamer, zelfs het licht van die brave zon, danken we aan dat tijdperk, dat beste van alle tijdperken. Maar om op Beaumarchais terug te komen, een uiterst bizarre figuur. Leest u toch zijn Mémoires. U weet dat hij eens, na een verloren proces, op zijn weg naar buiten, al weer een geschil had? Over een kwestie van voorrang. Ja, op de trap meen ik, op de trap van het Palais de Justice. De man was onstuitbaar. Hij keerde dadelijk om voor een aanklacht. Én won zijn proces. Hij bezocht me dikwijls, toen ik nog jong was. In dromen. Maar toch. Te gevaarlijk. Het leek me verstandig, hem op te sl
Meer lezen